Το 1999, αμέσως μόλις οι "Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης" έθεσαν σε κυκλοφορία το CD (Π.Ε.Κ. αρ. 11, stereo) "Λύχνος υπό τον μόδιον", με εντελώς άγνωστα ως τότε έργα για πιάνο παραγκωνισμένων Ελλήνων συνθετών της περιόδου 1847-1910, (Ιωσήφ Λιβεράλη, Σπύρου Σαμάρα, Λουδοβίκου Σπινέλλη, Λαυρέντιου Καμηλιέρη και Δημητρίου Λεβίδη) η απήχηση της δισκογραφικής εκδόσεως ήταν τόσο μεγάλη, ώστε πλήθος αξιόλογων και σοβαρών μουσικών, παρότρυνε τον ερευνητή Γιώργο Λεωτσάκο που τα είχε ανασύρει από την αφάνεια πολλών δεκαετιών και κάποτε (Λιβεράλης) αιώνος, να προχωρήσει στην έκδοση των μουσικών κειμένων (παρτιτούρες) ώστε να ενταχθούν στα προγράμματα των σχολών πιάνου των ελληνικών (γιατί όχι και ξένων;) μουσικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Τούτο αποτελούσε διακαή επιθυμία και του ίδιου του ερευνητού: όμως τον δέσμευαν άλλες πιεστικότερες ερευνητικές ενοσχολήσεις. Εξ' άλλου η εκδοτική διαδικασία, ήταν εξαιρετικά χρονοβόρα και κοπιαστική, αφού, επί πλέον, η έκδοση των κειμένων έπρεπε να είναι εφάμιλλη της δισκογραφικής. Πέρασαν έτσι 12 ολόκληρα χρόνια ώσπου να γίνει εφικτή η ανταπόκριση στο δικαίως επίμονο αίτημα των ελλήνων μουσικών.
Πρόμαχος της έντεχνης ελληνικής μουσικής, ο μουσικολόγος και μουσικοκριτικός Γιώργος Λεοτσάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Το 1952, μετά το γυμνάσιο πέρασε στη δημοσιογραφία για λόγους βιοπορισμού. Ταυτόχρονα σπούδασε θεωρητικά με τους συνθέτες Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη και Γιάννη Ανδρέου Παπαϊωάννου (δίπλωμα αντιστίξεως και φούγκας Ελληνικού Ωδείου, 1964). Εν συνεχεία υπήρξε αυτοδίδακτος. Ως κριτικός επί 44 χρόνια, κυρίως στις εφημερίδες "Καθημερινή", "Μεσημβρινή" (1959-1965), "Τα Νέα" και το "Το Βήμα" (1965-1979), "Πρωινή" (1979-1980), "Ελεύθερη Γνώμη" (1983-1985), και "Πρώτη" (1986-1989), έζησε από πρώτο χέρι την παλαιγενή "κακοδαιμονία" της ελληνικής μουσικής, και αυτό τον ανέδειξε σε πρωτοπόρο της επιστημονικής έρευνας και καταγραφής της. Το 1981, υπήρξε ο πρώτο μουσικολόγος όλου του κόσμου που επισκέφθηκε την απομονωμένη σοσιαλιστική Αλβανία: γνωρίζοντας σε βάθος το ιδιόμορφο και εντυπωσιακό σύστημα της μουσικής παιδείας και παραγωγής, ευαισθητοποιήθηκε περισσότερο στα αίτια του ελληνικού μουσικού μαρασμού. Ερευνητικό υλικό του για την έντεχνη ελληνική μουσική πρωτοδημοσίευσε στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό" της "Εκδοτικής Αθηνών" (1983-1988), αλλά, κυρίως, στις παγκοσμίου κύρους αγγλικές μουσικές εγκυκλοπαίδειες "Grove": στην α' έκδοση (20 τόμοι, Λονδίνο, 1980) και β' έκδοση (29 τόμοι, Λονδίνο, 2001: 50 λήμματα Ελλήνων και, αυτή τη φορά σε παγκόσμια πρώτη παρουσίαση, 25 λήμματα αλβανών συνθετών) του "The New Grove Dictionary of Music and Musicians" και στο "The New Grove Dictionary of Opera", 4 τόμοι (Λονδίνο, 1992). Το 1999, οι "Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης" εξέδωσαν ψηφιακό δίσκο με τη μελέτη "Λύχνος υπό τον μόδιον" με άγνωστα έργα ελλήνων συνθετών για πιάνο της περιόδου 1847-1908, που ανακάλυψε ο ίδιος (Ιωσήφ Λιβεράλη, Σαμαρά, Καμηλιέρη, Σπινέλλη, Λεβίδη κ.ά.). Είναι μέλος τους Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
