Πάντα θα θυμάμαι αυτή την πόλη με πόνο και αγάπη. Την πόλη αυτή, που μέσα από τα εσώψυχά μου της χάρισα μιαν άνοιξη, και μου έδωσε ένα χειμώνα. Ένα χειμώνα πολύ βαρύ και δυσβάσταχτο. Από τη βεράντα του σπιτιού μου χαζεύω τον καταπράσινο κισσό, που γεμάτος έρωτα τυλίγει ασφυκτικά και λαίμαργα ολόκληρο το σπιτικό μου. Παίρνω χρώματα κι αρώματα από το σκούρο κυπαρισσί χρώμα του και ρουφώ αχόρταγα την αλμύρα που μου χαρίζει το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου. Ακριβώς κάτω από τα πόδια μου, στην κοψιά της θάλασσας με τη ξηρά, βλέπω την αιλουροειδή σιλουέτα μιας νέας κοπέλας, πανέμορφης και αξιολάτρευτης, με μια λουλουδάτη κοφίνα, να προσπαθεί να φτάσει στο καΐκι για να πάρει τη σοδιά της, την ψαριά της, τη θαλασσινή πραμάτεια της. Τώρα την βλέπω καθαρά, με ένα φθηνό τσιτάκι, πλουμιστό, κολλημένο στο αγαλματένιο σώμα της, γυμνή από τον αέρα και τη βροχή. Σηκώνει το κεφάλι της ψηλά και με ένα βλέμμα θολό και απλανές, ψάχνει ένα σύννεφο να την πάει ταξίδι μακρινό και απονήρευτο. Τα μαλλιά της λαμπυρίζουν από τον ήλιο, μπερδεμένα με φύκια, καβούρια και μύδια. Την λένε Μάγια και έχει μια μάνα τη Ψαρού. Δυο γυναίκες. Την μια την έφαγε η αλμύρα και η αγρίλα της θάλασσας. Την άλλη ο έρωτας, ο ανελέητος και καταστρεπτικός. Έπεσε με τα μούτρα πάνω της και την εξαφάνισε, την αποτελείωσε. Ένα τρίτο πρόσωπο μπαίνει στη ζωή τους και φέρνει την ανατροπή. Θα μπορέσει άραγε η Ερμίνα Κριεζή να φέρει την ισορροπία σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο των παθών;
