Τo ζητούµενο για το τι πρέπει να αποκοµίζει ο µαθητής από την ιστορία στο σχολείο έχει µεταβληθεί πολλές φορές, παραµένοντας σταθερά αντικείµενο διαπραγµάτευσης και επιστηµονικού διαλόγου. Η Διδακτική της Ιστορίας, όταν αυτονοµήθηκε ως κλάδος στη δεκαετία του 1970, έβαλε κατά της πολιτικοποίησης του µαθήµατος µε τη λογική του εθνικού φρονηµατισµού που επικρατούσε στον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα. Δεν έχασε όµως ποτέ τον πολιτικό της χαρακτήρα, καθώς η προτασσόµενη "ιστορική σκέψη" που έπρεπε να αποκτήσουν οι µαθητές ενείχε σαφώς και τον χαρακτήρα της χειραφέτησής τους. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 η Διδακτική της Ιστορίας επαναπολιτικοποιήθηκε: πρόταγµα η "συνάφεια" του µαθήµατος στο σχολείο µε τον µαθητή και τις ανάγκες του, η σύνδεση της ιστορικής γνώσης µε τις πρακτικές ανάγκες της καθηµερινής ζωής.
Το µόνιµο ερώτηµα είναι: Μπορούν οι µαθητές να γίνουν ιστορικοί; Υπάρχουν πολλοί περιορισµοί, όµως οι µαθητές µπορούν να µιµηθούν τους ιστορικούς στις κινήσεις που κάνουν. Οι διδακτικολόγοι της ιστορίας συµφωνούν ότι, πέραν της γνώσης περιεχοµένου, είναι απαραίτητο να έχουν οι µαθητές και κάποια εµπειρία της ιστορικής έρευνας. Άλλωστε, πολλές δεξιότητες που απαιτούνται για την ιστορική έρευνα θα µπορούσαν να µεταφερθούν κάποια στιγµή και σε άλλους τοµείς στην καθηµερινή ζωή.
Η Ελένη Αποστολίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, μαθαίνοντας πολύ σύντομα από την οικογένεια της την αξία της προσφοράς. Όντας σπουδάστρια στο Ιστορικό Τμήμα του Ανοικτού Πανεπιστημίου, διάβαζε οποιοδήποτε ιστορικό βιβλίο έπεφτε στα χέρια της. Παράλληλα, συμμετείχε σε δραστηριότητες συλλόγου για την υποστήριξη ψυχικά πασχόντων, υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνολογικού - Λαογραφικού Μουσείου Μακεδονίας, ενώ υπήρξε και διασώστρια. Επιπλέον, με τη συνδρομή του συζήγου της περιθάλπτει μέχρι και σήμερα αδέσποτα ζώα, ενώ παράλληλα αποδεικνύουν μαζί σε κάθε ευκαιρία την αγάπη που τρέφουν για τη φύση. Από πολύ μικρή ηλικία, η αποτύπωση των σκέψεων της σε τετράδια ήταν κάτι που την "γέμιζε". Έγραψε πολλά διηγήματα και ποιήματα για την κόρη της που δημοσιεύθηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά σε Ελλάδα και Κύπρο. Τότε ήταν που ο εκλιπών σήμερα ποιητής Ανέστης Ευαγγέλου διάβασε μία συλλογή επτά αλληλένδετων διηγημάτων της συγγραφέως υπό τον τίτλο "Οι Γιαλούδες", τα οποία και πρότεινε στις Εκδόσεις Παρατηρητή προς έκδοση, όπως και έγινε. Έκτοτε, έχει εκδόσει τη νουβέλα "Το σκοτεινό δωμάτιο" από τις Εκδόσεις Δελφίνι, όπως και τα μυθιστορήματα "Οι έρωτες που γράφουν ιστορία", "Όσα φέρνει ο άνεμος" και "Η φωτιά της καρδιάς" (ιστορικό) από τις Εκδόσεις Λιβάνη. Το μυθιστόρημα "Η 7η Θεά" κυκλοφόρησε αρχές του 2013 από τις Εκδόσεις iWrite. Όλα τα κείμενά της έχουν κάποιο ιστορικό υπόβαθρο.
