Με το βιβλίο αυτό οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων θα βελτιώσουν τη σχέση με τους μαθητές τους, ώστε να τη χαρακτηρίζει η διαφάνεια, το ενδιαφέρον, η αλληλεξάρτηση, η διαφοροποίηση και η αμοιβαία ικανοποίηση.
Οι γονείς που τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν μαθησιακές ιδιαιτερότητες και νιώθουν αδύναμοι μπροστά στον καταιγισμό των πληροφοριών που δέχονται θα υποστηριχτούν στην επιλογή του τρόπου που θα βοηθήσει τα παιδιά τους.
Οι μαθητές και νέοι -με ή χωρίς διάγνωση- θα βρουν στοιχεία του εαυτού τους, τρόπο γραφής και σκέψης που ταιριάζει με τον δικό τους ή κάποιων συμμαθητών τους.
Οι φοιτητές θα μπορέσουν να εμπλουτίσουν την έρευνά τους και να εξαγάγουν τα επιστημονικά τους συμπεράσματα.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί πολύτιμο εργαλείο αφού παρουσιάζει τις κυρίαρχες σύγχρονες τάσεις και απόψεις σχετικά με τις μαθησιακές δυσκολίες, τις εκπαιδευτικές και συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών και πώς αυτές μπορούν να καλυφθούν από τους ειδικούς, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και την πολιτεία.
Απομυθοποιώντας τις Διαταραχές, σπάζοντας τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις, σε συνθήκες συμπεριληπτικής εκπαίδευσης, αναπτύσσουμε την προσωπικότητα και τις δεξιότητες όλων των μαθητών.
Διαβάζοντας το νόημα που πιθανόν κρύβεται πίσω από το σύμπτωμα, τη δυσκολία, τόσο των μαθητών όσο και των ενηλίκων, και τη χρησιμότητά του, αλλάζουμε την άποψη που έχουμε για τα πράγματα γύρω μας, αλλάζουμε τη ζωή μας αλλά και τις ζωές των άλλων. Το υποκείμενο, διαιρεμένο από το ασυνείδητο, έτσι κι αλλιώς καλείται να ανατρέψει τον ορισμό που του αποδίδουν.
Ο Νίκος Τομαράς διανύει την εποχή των γκρίζων κροτάφων χωρίς ο ίδιος να μπορεί να προσδιορίσει την ηλικία του, αφού καθημερινά μιλάει, παίζει και μεγαλώνει με παιδιά.
Στους αγρούς των στίχων βρίσκεται από τη δεύτερη δεκαετία της ζωής του. Οι διαδρομές του -ποιητικές κυρίως- με μια ηρεμία που την αντλεί από τις λέξεις.
Στην πρώτη του ποιητική συλλογή "Παρήλιον" το 1999 (εκδόσεις Οδός Πανός) σκύβει πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, ακροβατεί σε ανύπαρκτο νήμα με προορισμό το φως επικηρύσσοντας τα υποκείμενά του στη φθορά και το θάνατο. Καθημερινά σχεδιάζει κόσμους χρωμάτων και ελπίδας μέσα από τα μάτια των παιδιών-μαθητών του. Με την πίστη πως απο το λίγο γεννιέται το πολύ καταθέτει τη δεύτερη ποιητική του εκδοχή...
