Μέσα από μια νέα σκηνοθεσία, ο καλλιτέχνης επέλεξε να στήσει μια έκθεση όπου συναντώνται και αντιπαρατίθενται παλαιά με νέα έργα, έγχρωμες εικόνες με ασπρόμαυρες, αλλά και διαφορετικές θεματικές: "η πανταχού παρούσα θεματική του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου, η θεματική των τοπίων τα οποία υποδηλώνουν συχνά την ανθρώπινη επέμβαση, τον ορθολογισμό και την κυριαρχία. Η θεματική του κόσμου των πραγμάτων και των μηχανών, των τεχνολογικών αυτοματισμών και της αποστασιοποιημένης θεώρησης των καθημερινών πράξεων, του ελέγχου και της επιτήρησης, η θεματική της οθόνης -μεταφορά της φωτογραφίας και του λευκού μουσαμά- στα Μηχανήματα, η θεματική της συνεύρεσης, της δύναμης, της βίας και της ομορφιάς στα κύματα, η θεματική των γερατειών" (Φρανσουά Σουλάζ, από τον κατάλογο της έκθεσης). Συνυπάρχουν και αντιπαρατίθενται ο λυρισμός και η ωμότητα, η απειλή, η απώθηση και η έλξη, η ορμή, η βία και η ομορφιά.
Δημιουργώντας νέες σχέσεις ανάμεσα στα έργα, από τις οποίες αναδύονται νέες σημασίες, η έκθεση υπογραμμίζει την απουσία-παρουσία, το αδιέξοδο, τον λαβύρινθο, τον εγκλωβισμό, τα εμπόδια στο βλέμμα, τον έλεγχο της πρόσβασης, την ενατένιση, την αναμονή και το θέαμα, τα αρχεία, την ανωνυμία, την ομοιομορφία, τη μοναχικότητα και το θάνατο.
