Μαρσύας

Φίλοι καλοί μου συνέστησαν να μη γράφω προλόγους στα δημοσιευόμενα μου, αλλά να αφήνω το κάθε έργο μου να μιλήσει μόνο του στον αναγνώστη. Παρά το πολύ βάσιμο αυτής της άποψης, πιστεύω πως ενώ το κάθε βιβλίο μου είναι μιά τυπωμένη πνευματική πράξη, ο πρόλογος αποτελεί μιά ζωντανή επικοινωνία ανάμεσα στον γράφοντα και στον αναγιγνώσκοντα. Θέλω μ' αυτόν τον τρόπο να έρθει πιο κοντά μου, σαν για να συζητήσουμε συντροφικά, απλά και ανθρώπινα, το περιεχόμενο του βιβλίου μου, και το τι με ώθησε στην συγγραφή του. Αυτό μου το πόνημα, που το αγαπώ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μου, έχει μέχρι τώρα και σε διάστημα πάρα πολλών ετών, γραφεί τρεις φορές. Με κάποιες ουσιαστικές ή και επουσιώδεις αλλαγές. Η πρώτη ιδέα για τον "Μαρσύα" έχει τις ρίζες της στα πολύ ανήσυχα χρόνια της εφηβείας που ήταν, συναισθηματικά, έντονα φορτισμένα. Με τους πάρα πολλούς άδικους θανάτους ανθρώπων, που αγωνίζονταν καθ' ένας τους, δίκαια ή άδικα, είτε για τα πιστεύω τους ή απλά και μόνον για να επιβιώσουν. Πλήθος οι αιματηρές αναμνήσεις... Από τότε, με σκέψη εφηβική και απλοϊκή, ένοιωσα την ανάγκη να στήσω τον Ανθρωπο κατάντικρυ στην μοίρα του, για να ζυγιάσω και των δύο την δύναμη. Και επειδή η ζυγαριά έγερνε σχεδόν πάντοτε επικίνδυνα προς την μεριά της μοίρας (ή συγκυρίας, αν προτιμάτε), η τότε νεανική ψυχή μου επαναστάτησε, ακολουθώντας την ιδέα ενός άτρωτου σε αυτήν, πανδαμάτορα υπεράνθρωπου. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)