Μεθ' εαυτόν κατ' αντιμωλίαν

Το εγχειρίδιο τούτο, εμπεριέχει μία σειρά από άρθρα, αφορώντα, την κοινωνική-πολιτική επικαιρότητα, ορώμενα, υπό τη δαψιλή ποικιλότροπη έκφανσή τους, σε μια αποπνικτική άλογη περιρρέουσα ατμόσφαιρα απροκάλυπτου εμπαιγμού της κοινής λογικής και πρόδηλης διακωμώδησης των θεσμών, καθώς και στοχασμούς που αποτυπώνουν ιδιότυπα μια κραυγή αγωνίας, για το καταληφθέν αδιέξοδο, στις θρυμματισμένες ανθρώπινες σχέσεις, από το ισοπεδωτικά, εκμαυλιστικό και αλλοτριωτικό υπερκαταναλωτικό πνεύμα της απατηλής εποχής πού ζούμε. Αφενός: Τα άρθρα παθολογοανατέμνουν τα συμπτώματα κρίσης της ελληνικής κοινωνίας, τα χρόνια πολιτικά αποστήματα τα οποία απαρτίζουν τη χαίνουσα πληγή της σημερινής μας αβελτηρίας. Υπογραμμίζω ασύγγνωστες επιλογές της πολιτικής, σε πολλαπλά επίπεδα, προδήλως ασυμβίβαστες με το κοινό αίσθημα, εμπράκτως ατελέσφορες επιλογές που απετέλεσαν θρυαλλίδα στη σύγχρονη βιούμενη αστάθεια και εν γένει στην πολιτισμική μας χρεοκοπία, με επαχθές αντίκτυπο την, ευδήλως, αναδραποδώδη και μεταπρατική αντίληψη περί της δομικής εθνικής μας ταυτότητας. Αφετέρου: ο φιλοσοφικός στοχασμός τούτος, σκοπεί στο να καταδείξει τη συλλογική αναπηρία του κοινωνείν και την νοσηρή τροπή του «έρωτα» ευρύτατα, σε καθολική υποταγή του «ενός» Προσώπου έναντι του «άλλου», υπό το δεσπόζον δόγμα, κατίσχυσης! του άκρατα υλιστικού πνεύματος εργαλειακής χρηστικότητας των ανθρωπίνων σχέσεων γεγονός, που στραγγαλίζει την ελευθερία της αληλλοπεριχώρησης, διογκώνοντας την εγωκεντρική αυτονομία της ατομικότητας, άρα και της μοναξιάς. Το παρόν εγχειρίδιο συνιστά μία κραυγή αγωνίας, θεμελιώνει πράξη αντίστασης συνάμα για τη συνειδητοποίηση μιας συστοιχίας διαψεύσεων κατά την πορεία της απολυτοθηρίας. Είναι η πίκρα του ανικανοποίητου για το μεγαλείο της τελειότητας, τη δίψα του απολύτου, ένας πόνος για κάτι "ασήμαντο" που χάνεται, ειδικότερα δε η αποτυχία και έπειτα ο πόθος, η παρεπόμενη απάτη, η πλάνη και εν τέλει η απογοήτευση. Αποτελεί ένα μανιφέστο καταγγελίας προς το παρακμιακό πνεύμα της εποχής, ένα αντισταθμιστικό "σωσίβιο ιδεών", δεδομένου ότι ο χώρος της ουτοπίας είναι "αχώρητος" και αποδεικνύεται, καθημερινώς ως, ήκιστα αποτελεσματικό φάρμακο "νηπενθών", ως μια φενάκη, ένα απλώς ρομαντικό ψιμύθιο, δίχως παυσίλυπον αντίκρισμα... Η τάση φυγής λοιπόν, αδήριτη αναγκαιότητα από την στείρα μονοτονία της επώδυνης καθημερινότητας που μας έχει επιδικαστεί, με ταυτόχρονη όμως επιταγή αναζήτησης της θεραπείας από τα πυώδη άλγη στους απροσδιόριστους χώρους του ονείρου. Εν τέλει η τάση φυγής θα αποτελέσει λύση ή ψευδαίσθηση, απηχούσα στο κενό, οδηγώντας σε νέο αδιέξοδο, απλώς ένα πρόσκαιρο συναισθηματικό αλγεσίδωρο;