Η ποίηση του Έντεγκορντ χαρακτηρίζεται, από επική διάθεση, γεμάτη ζωντάνια, με γλώσσα πλούσια και μαξιμαλιστικές εικόνες, με ελάχιστη ειρωνεία, και ύφος αφ' ενός πεζολογικό και αρκετές φορές αφηγηματικό, όπως βλέπουμε σε πολλά από τα ποιήματα της συλλογής, αλλά ταυτόχρονα δοξαστικό, με εκφράσεις ανυπόκριτου θαυμασμού ή απέραντης δυσφορίας, δηλαδή πηγαίων ανόθευτων συναισθημάτων. Το συνηθισμένο αντιδιαστέλλεται με το ηρωικό και το μυθολογικό, η θρησκευτικότητα και οι ενίοτε μπαρόκ εξυμνητικές περιγραφές βρίσκουν θέση δίπλα στην απλότητα και την καθημερινότητα. Ο Έντεγκορντ εμπνέεται επίσης από τη φύση της πατρίδας του, την οποία παρουσιάζει με τρόπο όχι νατουραλιστικό, ούτε ως κύριο θέμα, πάντα σε συνάρτηση με κάτι άλλο, όπως η ωρίμανση, η αγάπη, ο έρωτας, η οικογένεια κλπ, αλλά φαίνεται ότι παίζει μεγάλο ρόλο στην ποίησή του. Θα έλεγε κανείς ότι, ειδικά η εν λόγω ποιητική συλλογή, αποτελεί έναν ύμνο στη Νορβηγία και τη φύση της, χωρίς να αναφέρεται καν το όνομα της χώρας, και χωρίς καν πατριωτικά μοτίβα.
Σωτήρης Σουλιώτης
