Με συλλογή αποτελούμενη από χαϊκού, επιλέγει η Ελένη Μωυσιάδου-Δοξαστάκη την εκδοτική επαναφορά της. Υποστηρίζοντας το είδος της σύντομης ποιητικής αφήγησης, με ρίζες στην ιαπωνική λογοτεχνική παράδοση, καταθέτει στις σελίδες αυτού του βιβλίου μια δική της οπτική γωνία – οι στίχοι της δημιουργούν εικόνες προτείνοντας στον αναγνώστη μια «συμβίωση» με προτεινόμενες σκέψεις για τη ζωή και τον εαυτό, για τα συναισθήματα και τον χρόνο, για τη γοητεία των πραγμάτων έναντι των λογής αρνητισμών. Επιδιώκει την αμεσότητα του χιούμορ, άλλοτε τον καταγγελτικό λόγο, άλλοτε την τρυφερότητα.
Χορεύει η λεύκα.
Πετούν τα χελιδόνια.
Κάλμα στο βλέμμα.
Άξενος καιρός.
Σύννεφα στη σκέψη μου.
Πού θα με πάνε;
Τι Πανσέληνος!
Με σύννεφα παλεύει
χάος κι ουρανό.
