Η μεταβίβαση επιχειρήσεων, με οποιοδήποτε τρόπο και αν αυτή λαμβάνει χώρα, δημιουργεί, εκτός των άλλων, και ζητήματα εργατικού δικαίου, τόσο σε επίπεδο ατομικών όσο και συλλογικών εργασιακών σχέσεων. Όταν, μάλιστα, πρόκειται για συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, οι οποίες κατά κανόνα συνεπάγονται σοβαρές αναδιαρθρώσεις στη δομή και οργάνωσή τους, οι σχετικές επιχειρηματικές αποφάσεις που λαμβάνονται επηρεάζουν σοβαρά τις εργασιακές σχέσεις και δημιουργούν σύνθετα και ιδιαίτερα πολύπλοκα ζητήματα εργατικού δικαίου.
Η παρούσα μελέτη αντιμετωπίζει τα ζητήματα που συνδέονται με την τύχη των συλλογικών ρυθμίσεων σε περίπτωση μεταβίβασης, επιχειρώντας να ερμηνεύσει τη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 2 του π.δ. 178/2002 υπό το φως του γράμματος και του σκοπού του άρθρου 3 της οδηγίας 2001/23/ΕΚ. Η συγγραφέας επισημαίνει τα ιδιαίτερα ζητήματα που ανακύπτουν στις αναδιαρθρώσεις επιχειρήσεων που συντελούνται στο πλαίσιο συγχωνεύσεων, τα οποία διαφέρουν απ’ αυτά μιας απλής μεταβίβασης, η οποία χαρακτηρίζεται μόνον από την αλλαγή του φορέα της μεταβιβαζόμενης μονάδας, και επιχειρεί την ερμηνεία της διάταξης του άρθρου 4 παρ. 2 του π.δ. 178/2002, η οποία έχει χαρακτηρισθεί ως νομοτεχνικά άστοχη και παραπλανητική στο μέτρο που αναμιγνύει συλλογικές κανονιστικές ρυθμίσεις με όρους ατομικών συμβάσεων εργασίας, επιδιώκοντας, μέσα από μια σύμφωνη με την οδηγία ερμηνεία, να δώσει λύσεις σε ζητήματα που συχνά απασχολούν την πράξη, καλύπτοντας έτσι ένα κενό στη βιβλιογραφία του εργατικού δίκαιου, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρχε μονογραφική αντιμετώπιση του συγκεκριμένου ζητήματος, το οποίο εμφανίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο από θεωρητική όσο και πρακτική σκοπιά αλλά είναι και από τα πλέον δυσχερή.
