Τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας της δραματουργίας, άλλοτε άμμεσα και άλλοτε έμμεσα... Ανεξάντλητες οι μορφές των χώρων που τη στέγασαν ή εξακολουθούν να τη στεγάζουν... Άπειρες οι αντιδράσεις του κοινού απέναντι στα δρώμενα, την κάθε φορά, μέσα σε διαφορετικά αρχιτεκτονικά κελύφη...
Ωστόσο, η ανά χείρας μελέτη αποπειράται να διακρίνει κάτι σαν απλό μοτίβο πίσω από τη χαοτική ποικιλία και να χαρτογραφήσει ένα σύστημα διαδοχής. Συνοψίζοντας δραματουργικούς στόχους, σχηματοποιώντας αρχιτεκτονικές διατάξεις κι αποτιμώντας συνολικές αντιδράσεις "υποδοχής", κατανέμει το πολυσχιδές υλικό της σε οκτώ, όλο, όλο φάσεις. Οκτώ φάσεις, με τις τέσσερις τελευταίες να επαναλαμβάνουν τις τέσσερις πρώτες: από το αλώνι στο ημικύκλιο, από εκεί στο μετωπικό αντίκρυσμα κι από εκεί σε μια πολυμορφία διατάξεων, στη διάρκεια των οποίων επανεμφανίζεται το αλώνι για ν' ακολουθήσουν, ξανά, οι ίδιες αλλαγές. Την πρώτη φορά, από την αρχαιότητα ώς τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες και τον Μεσαίωνα· τη δεύτερη φορά, από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες μέχρι τις μέρες μας. Κατά τον πρώτο "κύκλο" των τεσσάρων φάσεων δοκιμάζονται οι συνθήκες των ενθεουμένων ανθρώπων· κατά το δεύτερο, οι συνθήκες του εκκοινωνιζόμενου ατόμου.
Με οδηγό τις μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου, λοιπόν, αυτή η μελέτη προτείνει μιαν ευρύτερη θεατρολογική ταξινόμηση. Ίσως ιερόσυλα απλουστευτική. Αλλ' έτσι ή αλλιώς το θέατρο ήταν πάντα, και παραμένει, μια τέχνη στο μεταίχμιο του ιερού και του ανίερου.
Ο Πέτρος Μαρτινίδης διδάσκει θεωρία και κριτική της αρχιτεκτονικής και σχεδιασμό θεατρικών χώρων στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. Έχει επίσης διδάξει, για πολλά εξάμηνα, στα Τμήματα Εικαστικών και Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών καθώς και στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του ίδιου πανεπιστημίου. Πρώτο του βιβλίο τα δοκίμια "Συνηγορία της παραλογοτεχνίας" (1982), "Οι λέξεις στην αρχιτεκτονική και την επιστημονική σκέψη" (1990), "Κόμικς, τέχνη και τεχνικές της εικονογράφησης" (1990), "Η υψηλή τέχνη της απελπισίας: γύρω από τον Ισοβίτη του Αρκά" (1992), "Μεσιτείες του ορατού: ζητήματα θεωρίας της κριτικής στην αρχιτεκτονική και την τέχνη" (1997) και "Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου: τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη των θεάτρων στη Δύση" (1999). Η έντονη παρουσία του στο αστυνομικό μυθιστόρημα ξεκινά με την τετραλογία "Κατά συρροήν" (1998), "Σε περίπτωση πυρκαϊάς" (1999), "Παιχνίδια μνήμης" (2001) και "Δεύτερη φορά νεκρός" (2002). Ακολούθησε η τριλογία "Μοιραίοι αντίκατοπτρισμοί" (2003), "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" (2005) και "Ο Θεός φυλάει τους άθεους" (2006). Το 2007 κυκλοφόρησε το κείμενο του "Πώς πάνε στον "παράδεισο" του Αρκά. "Ανατρέχοντας στην ιστορία του γέλιου" και το 2011 το βιβλίο "Κριτική και ευαισθησία". "Η εξέλιξη του κριτικού στοχασμού για την τέχνη". Το 2000 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ένωσης Κριτικών θεάτρου για το έργο του "Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου: τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη των θεάτρων στη Δύση". Έλαβε μέρος, με διηγήματα του, και στους τρεις πρώτους τόμους των Ελληνικών εγκλημάτων (2007, 2008 και 2009).
(φωτογραφία: Κώστας Μητρόπουλος)
Μη Διαθέσιμο
