Στις σπουδές της μετάφρασης η συνήθης τακτική ως προς τη μελέτη λογοτεχνικού μεταφράσματος είναι η αντιπαραβολή με το πρωτότυπο κείμενο, ωστόσο θεωρούμε ότι και προηγούμενα μεταφράσματα είναι κείμενα που συχνά λαμβάνει υπόψη του ο εκάστοτε μεταφραστής, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις ένα υπάρχον μετάφρασμα γίνεται ο κύριος λόγος για τον οποίο ένα λογοτεχνικό έργο αναμεταφράζεται. Μέσα από το συσχετισμό με προηγούμενα μεταφράσματα, στην ίδια ή και σε άλλες γλώσσες, μπορούν να αναδειχθούν συγκλίσεις και αποκλίσεις που στοιχειοθετούν τη διαδικασία σύνθεσης του λογοτεχνικού μεταφράσματος, εν τέλει την ποιητική του. Στην παρούσα μελέτη επικεντρωνόμαστε σε αναμεταφράσεις ποιητικών κειμένων της αρχαιότητας, της ελληνικής, της ρωμαϊκής και της ινδικής, από Επτανήσιους ποιητές από το δεύτερο μισό του δέκατου ένατου έως και το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Μέσω των αναμεταφράσεων αυτών αναδεικνύονται ποικίλες τάσεις ως προς ζητήματα ποιητικής και γλώσσας, μεταφραστικής μεθόδου και πρόσληψης της αρχαιότητας και των λογοτεχνικών κειμένων της. Σε κάποιες περιπτώσεις εκφέρονται μέσω των μεταφρασμάτων ή και μέσω κριτικών κειμένων των μεταφραστών διαφοροποιήσεις ή και αντιρρήσεις ως προς προηγούμενες μεταφράσεις, σε κάποιες άλλες συνεχίζεται και ανανεώνεται κάποια μεταφραστική μέθοδος που εισηγήθηκε προηγούμενος μεταφραστής.
