Η έρευνα και μελέτη των πηγών της χριστιανικής μεταφραστικής γραμματείας και η σχετική βιβλιογραφία, όσον αφορά τα λατινόφωνα κείμενα, είναι ιδιαίτερα πλούσια και διαφωτιστική. Αντίθετη είναι η εικόνα που προκύπτει σε ό,τι αφορά την ελληνόφωνη γραμματεία, στον χώρο της οποίας εξάλλου η μεταφραστική προβληματική υπήρξε περιορισμένη, με εξαίρεση την κριτική για τη μετάφραση των Εβδομήκοντα και τη μεταφραστική παραγωγή μετά το Σχίσμα και στο πλαίσιο του διαλόγου για την ένωση των Εκκλησιών. Αντικείμενο της εργασίας αυτής είναι η διερεύνηση αυτών των κοινών μεταφραστικών προβληματισμών, απόψεων και εκτιμήσεων που εμφανίζονται στον χώρο της ελληνόφωνης και λατινόφωνης χριστιανικής γραμματείας, από τις απαρχές της μέχρι τη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας, με βάση κατεξοχήν τις αυτομαρτυρίες των μεταφραστών. Οι συνθήκες γένεσης της μεταφραστικής αυτής γραμματείας, οι θεωρητικοί προβληματισμοί, οι εκάστοτε μεταφραστικές επιλογές, η μεταφραστική κριτική και κυρίως αυτοκριτική, η στάση του μεταφραστή απέναντι στο πρωτότυπο, το ιδεολογικό του στίγμα, οι απαιτήσεις των αποδεκτών αποτελούν ορισμένα από τα κεφάλαια αυτής της εργασίας.
