Ο μύθος της Μήδειας, ο αγαπημένος μύθος της Μήδειας, που τροφοδοτούσε επί αιώνες ένα πλήθος ποιητών, απετέλεσε και για τον Ανούιγ τον προσφιλή καμβά για να συνθέσει μια δική του εντελώς "Μήδεια", συνεπής πάντα προς τις βασικές αρχές που χαρακτηρίζουν το θέατρό του. Πρώτοι οι Λατίνοι τραγικοί Πλακούβιος, Έννιος, Άττιος και Σενέκας δραματοποίησαν τον ίδιο μύθο, ακόμα και ο Οβίδιος. Οι Λατίνοι μιμήθηκαν πολύ τον Ευρυπίδη. Απ' όλες τις τραγωδίες με θέμα τη Μήδεια, μόνον η "Μήδεια" του Σενέκα σώζεται. Τον Ευρυπίδη και τον Σενέκα μιμήθηκαν ή μεταποίησαν και πολλοί άλλοι νεώτεροι. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους γάλλους Ντε λα Περύζ (1553), τον Πιέρ Κορνέιγ (1635), τον Λονγκπιέρ (1694), τον Ερνέστ Λεγκουβέ (1854), τον Κατύλ Μεντές (1898) που την έγραψε για την Σάρρα Μπερνάρ, κλπ.
Άν ο Ευρυπίδης στη "Μήδεια" του μας απεικονίζει ανυπέρβλητα σε πόση αγριότητα μπορεί να φτάσει μια γυναίκα που την απαρνήθηκε ο άντρας της, ο Ανούιγ στη δική του "Μήδεια" φωτίζει έναν άλλο Ιάσονα, όχι την ψυχρή κι υπολογιστική και υποκριτική πλευρά που φωτίζει ο Ευρυπίδης, αλλά μια άλλη, που έχει σχέση με εκείνο που λέγεται προδομένη εφηβεία, με εκείνο που λέγεται χαμένη μαγεία του κόσμου. [...]
(από τον πρόλογο του Φώντα Κονδύλη)
