Δυο παιδιά, δυο έφηβες, δυο νέες γυναίκες διατρέχουν με τη ζωή τους το κλιμακωτό διάγραμμα από τα χρόνια της χαμένης τους αθωότητας και τα ρίγη του εφηβικού πυρετού, ως τις χαρές και τις πίκρες του έρωτα. Το σκηνικό της ιστορίας είναι ένα γραφικό Μακεδονίτικο χωριό, ο τόπος της γέννησής τους.
Λοφοσειρές πνιγμένες στο πράσινο, σπαρτός κάμπος που σβήνει τη δίψα του στο Γαλλικό ποταμό και σπίτια σα ζωγραφιά, να συντροφεύουν κυκλωτικά το σχολικό πευκοδάσος, το δάσος των αναμνήσεων.
Μέσα απ' την ευτυχία της πρώτης τους νιότης, ο έρωτας -γλυκόπικρος κι ονειρικός μαζί- φτάνει στην ολοκλήρωση και την τραγωδία του. Κι όταν ξαναγεννιέται από την τέφρα του, σαν ανάγκη ζωής, η φιλία των δυο κοριτσιών μετατρέπεται μαγικά από απλή συναισθηματική ανταπόκριση σε συναίσθηση μιας ιερής ευθύνης, που θα οδηγήσει τελικά στο θρίαμβο της αγάπης, η φωνή της οποίας δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Η Βούλα Ηλιάδου γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα πρώτα εφηβικά της χρόνια στον Καμπάνη του Κιλκίς. Μετά τη μετάθεση των δασκάλων γονιών της στη Θεσσαλονίκη, εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί, όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές. Ακολούθησε η φοίτησή της στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και, στη συνέχεια, ο διορισμός της στη συμπρωτεύουσα.
Το 1990 μετατέθηκε στην Αθήνα. Έκτοτε, συνεχίζει να εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση συγγράφοντας, παράλληλα, μικρά και μεγάλα αφηγήματα, ενασχόληση που τη συντρόφευε από τα μαθητικά και φοιτητικά της χρόνια.
Η πρώτη εμφάνισή της στην ελληνική πεζογραφία έγινε με το μυθιστόρημά της "Βαθύ κόκκινο σε γαλάζιο φόντο", το 2006. Ακολουθούν: το μυθιστόρημα "Μην ξεχάσεις τη φωνή μου", το 2007, και η συλλογή για παιδιά "Κάτω απ' τον ίδιο ουρανό", το 2008.
