"Η ελληνική οδύσσεια στην αμερικανική Δύση" ξεκινά με τα παιδικά χρόνια της Έλεν Παπανικόλα στο Χέλπερ της Γιούτα, έναν μικρό σιδηροδρομικό σταθμό της γραμμής Ντένβερ και Ρίο Γκράντε Γουέστερν. Οι κάτοικοι του Χέλπερ ήταν ένα συνονθύλευμα, ανομοιόμορφο όσο οπουδήποτε στη Δύση· Γάλλοι προβατάρηδες, Κινέζοι και Γιαπωνέζοι εστιάτορες, Αφροαμερικανοί, Έλληνες και Ιταλοί σιδηροδρομικοί κι ανθρακωρύχοι, Μορμόνοι, Εβραίοι, Σλάβοι επιχειρηματίες.
Όμως ετούτο το βιβλίο δεν είναι η ιστορία της ζωής της Παπανικόλα, αλλά η ιστορία της μετανάστευσης των γονιών της στις Ηνωμένες Πολιτείες, της γνωριμίας τους και του γάμου τους, καθώς και των μετακινήσεών τους στη Δύση, σε αναζήτηση καλύτερης ζωής. Η Έλεν Παπανικόλα ξαναζωντανεύει και ερμηνεύει τις εμπειρίες μεταναστών πρώτης γενιάς, που μοχθούν για να επιτύχουν στην Αμερική δίχως να χάσουν την πλούσια κληρονομιά τους και που τελικά εμπλουτίζουν την κουλτούρα της δεύτερης πατρίδας τους.
Η Έλεν Ζήση - Παπανικόλα (1917-2005) γεννήθηκε στο Κάμερον του Κάρμπον Κάουντι, στην πολιτεία Γιούτα των ΗΠΑ από Έλληνες γονείς, την Αιμιλία Παπαχρήστου και τον Γεώργιο Ζήση. Η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Σολτ Λέικ Σίτι το 1933. Σπούδασε στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Γιούτα από όπου αποφοίτησε το 1939. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών της χρόνων ασχολήθηκε με την έκδοση του λογοτεχνικού πανεπιστημιακού περιοδικού "Pen". Μετά την αποφοίτησή της παντρεύτηκε τον Νικ. Ε. Παπανικόλα και απέκτησε δύο παιδιά. Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην έρευνα, τη συλλογή υλικού, τη δημιουργία και την ανάδειξη αρχειακών συλλογών και τη συγγραφή επιστημονικών έργων, αλλά και βιογραφιών και λογοτεχνικών κειμένων με θέμα την εθνοτική ιστορία της Γιούτα και την ανάγκη διατήρησης της λαϊκής κουλτούρας και της δημόσιας μνήμης στη σύγχρονη Αμερική. Η εργογραφία της είναι εξαιρετικά πλούσια και ποικίλη.
