"Μια από τις πιο ευφυείς και λεπταίσθητες μαρτυρίες καλλιτεχνικού αυτοστοχασμού."
("Suddeutsche Zeitung")
"O Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ είναι φαινόμενο", δήλωσε ο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ το 1954, όταν γνώρισε τον νεαρό μουσικό. Στα πέντε του χρόνια ο Μπάρενμποϊμ πρωτόπαιξε πιάνο, στα επτά έδωσε την πρώτη του συναυλία και στα έντεκα έλαβε μέρος σε μαθήματα διεύθυνσης ορχήστρας. Μέσα από την αφήγησή του βλέπουμε πώς αυτό το παιδί-θαύμα εξελίχθηκε σ' έναν από τους καλύτερους πιανίστες και διευθυντές ορχήστρας στον κόσμο, με εμφανίσεις και συνεργασίες από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ μέχρι τη Νότια Αμερική, την Άπω Ανατολή και την Αυστραλία. Οι σκέψεις του για το νόημα της μουσικής και της δημιουργίας, την παραγωγή του ήχου (τέμπο, ισορροπία, δυναμική) και τη σημασία της ζωντανής εκτέλεσης και ακρόασης καθιστούν αυτό το βιβλίο ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για κάθε μουσικό και φιλόμουσο. Ιδιαίτερα γοητευτικές είναι οι διηγήσεις του για άλλους μουσικούς, ενώ με τρόπο συναρπαστικό, ιδίως για τους φίλους της όπερας, παρουσιάζεται μεσ' από τα μάτια του το ανέβασμα των έργων του Βάγκνερ στο Μπάυροϊτ και άλλες σκηνές (υπήρξε μάλιστα ο πρώτος αρχιμουσικός που τόλμησε να παίξει Βάγκνερ στο Ισραήλ).
Από αυτή την κατεξοχήν μουσική αυτοπροσωπογραφία δεν λείπει ωστόσο η σταθερή έγνοια του Μπάρενμποϊμ για το μέλλον των αραβοϊσραηλινών σχέσεων και την αλληλοκατανόηση των δύο λαών. Σφοδρός επικριτής της ισραηλινής κατοχής στην Παλαιστίνη, ξεκίνησε, μαζί με τον παλαιστίνιο συγγραφέα και φίλο του Έντουαρντ Σαΐντ, ένα γόνιμο διάλογο μαζί με έμπρακτες πρωτοβουλίες, όπως η συνεργασία νέων ισραηλινών και αράβων μουσικών στο εργαστήρι West Eastern Divan.
Ο Daniel Barenboim γεννήθηκε το 1942 στο Μπουένος Άιρες. Το 1952 μετανάστευσε με την οικογένειά του στο Ισραήλ. Από τότε άρχισε να εμφανίζεται ως πιανίστας στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου. Το 1967 παντρεύτηκε με την αγγλίδα βιολοντσελίστα Jacqueline du Pre και το 1988, μετά το θάνατό της, με την Elena Dmitrievna Bashkirova, με την οποία είχε ήδη αποκτήσει δύο γιους. Έχει εργαστεί ως μουσικός διευθυντής της Orchestre de Paris (1975-1989), της Chicago Symphony Orchestra (1991-2006), της Staatsoper Unter den Linden και της ορχήστρας Staatskapelle του Βερολίνου (από το 1992) και του Teatro alla Scala του Μιλάνου (από το 2011). Το 1999 ίδρυσε στη Βαϊμάρη, μαζί με τον Edward Said, το θερινό εργαστήρι West East Divan για νέους ισραηλινούς και άραβες μουσικούς, που μετεξελίχθηκε σε Ορχήστρα με έδρα τη Σεβίλλη. Ζει στο Βερολίνο και έχει αργεντίνικη, ισραηλινή, ισπανική και (από το 2008) παλαιστινιακή υπηκοότητα. Εκτός από το πλήθος των ζωντανών εμφανίσεών του, έχει στο ενεργητικό του ένα τεράστιο ηχογραφημένο δισκογραφικό έργο και έχει τιμηθεί με πάμπολλες διακρίσεις. Έχει κατ' επανάληψιν εκφράσει δηµόσια ιδιαίτερα θαρραλέες απόψεις, άλλοτε υποστηρίζοντας σθεναρά την παρουσίαση της µουσικής του Βάγκνερ στο Ισραήλ, άλλοτε πολεµώντας τη διάχυτη παρουσία του αντισηµιτισµού στην πολιτιστική πολιτική της Γερµανίας και, φυσικά, όντας ο πρώτος και σηµαντικότερος Ισραηλινός µουσικός που έδωσε ποτέ συναυλία στην Παλαιστινιακή Δυτική Όχθη (αποδεχόµενος την πρόσκληση του Έντουαρντ Σαΐντ). Άλλα βιβλία του είναι: "Parallels and Paradoxes" (μαζί με τον Edward Said, 2004 - ελλ. έκδ.: "Παραλληλίες και παραδοξότητες", Νεφέλη), "Music Quickens Time" (2008 - "Η μουσική κινεί τον χρόνο", Καστανιώτης).
