«Οι μεγάλοι έρωτες τελειώνουν μόνο και μόνο για να ξαναρχίσουν», λέει ο Καρλ. Δεκαετία του '60, του ένα ένα τέσσερα και της δικτατορίας. Στη Γερμανία, δυο Έλληνες μετανάστες, ο καθένας με τις δικές του πληγές, βιώνουν έναν έρωτα μοιραίο, που δεσπόζει σε ολόκληρη τη ζωή τους. Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, κυριευμένοι από νοσταλγία, επιστρέφουν στην Ελλάδα και στήνουν σε μια γειτονιά της Αθήνας την ταβέρνα της «Καλής Ελπίδας». Καλή ελπίδα για έναν κόσμο με λιγότερες προκαταλήψεις και περισσότερη ανθρωπιά.
Η Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1945. Το 1965 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Το 1966 πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό "Εποχές" του Άγγελου Τερζάκη με το διήγημα "Έντεκα γράμματα κι ένα υστερόγραφο". Ακολούθησαν δημοσιεύσεις πεζών και ποιημάτων σε περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις. Το 1972 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Ο δραπέτης στο δέντρο". Από τότε μέχρι σήμερα έχει εκδώσει άλλα δεκαέξι βιβλία, τα περισσότερα μυθιστορήματα. Ποιήματα και πεζά της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες ξένες γλώσσες. Επίσης έχει ασχοληθεί και η ίδια με μεταφράσεις βιβλίων, κυρίως κοινωνικοπολιτικών. Το 2001 τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί για το μυθιστόρημά της "Σαν το μετάξι" (Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996).
