Μια υπόθεση ευδαιμονίας

Προοίμιο":
Μια νύχτα σαν αυτή, με κάποιο τρόπο
αφάνταστο, θ' άκουσες τη φωνή μου,
πού κοινωνούσε της διακαινησίμου
αγάπης μου γλυκόπικρο τον κόπο.
Και ίσως τότε αγάπησες και μένα,
τη λυπημένη σάρκα της φωνής,
πού σε αγάπησε όσο κανείς
και ξόδεψε τα ήδη ξοδεμένα
-και αναρίθμητα- από την αρχή.
Το ξέρω, δεν χωράει μαυσωλείο
εκεί οπού ακόμα κυριαρχεί
ο πόνος της σαρκός ούτε βιβλίο·
απόψε πού είναι νύχτα και βροχή,
στης σάρκας σου τη μνήμη καταλύω