Μικρές ιστορίες, καταλογισμού προβληματισμών -και διαιωνιζόντων παραλογισμών ή μικροψυχίας και διαιωνίζουσας μνησικακίας. Με τα σύννεφα του απροσδόκητου φορτωμένα από πάνω τους, να ρέουν τις στάλες του παράδοξου, προς καρποφορία της στέρφας καθημερινότητας. Φέρνοντας τον τρόμο στις αραχνιασμένες γωνιές της προβλέψιμης πραγματικότητας. Να αντιπαραθέσουν τη βελόνα του παράτολμου στη φούσκα του αδιέξοδου άγχους. Ευελπιστώντας να ταρακουνήσουν, να ξεβολέψουν από την παθητική στάση.
Σε περιβάλλοντα παρελθοντικά, τωρινά, μελλοντικά, το ατίθασο χέρι του αλλόκοσμου, αρπάζει τον ένοχο μα και αθώο, για να υπενθυμίσει την τρωτότητα, τη ματαιότητα. Πως αδηφάγες υπάρξεις καραδοκούν αποζητώντας το αίμα μας, τη σάρκα, την αύρα, τις σκέψεις, τα όνειρα… το μενού έχει ποικιλία που ακόμη κι ίδιος ο πλανήτης το ορέγεται.
Πρωταγωνιστές μιας ζοφερής παραζάλης αναγνωρίζουμε πως μόνη διαθέσιμη επιλογή, ξεπερνώντας την εγκατάλειψη, είναι το αναγκαστικό βάδισμα. Ελπιδοφόρος συμβιβασμός που λυτρώνει, παρέχοντας προσήλωση προσωπικών επιτευγμάτων, που δίνουν δικαίωμα υπόσχεσης, ισότιμης κοινωνίας.
Παρόλη την οδυνηρή υπενθύμιση πως η ουτοπία, ακόμη και στον κόσμο του φανταστικού είναι ανέφικτη…
