Την αγκάλιασε. Τη φίλησε. Γιατί;...
Η Μαριάνα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της όλη νύχτα, άκουγε τη βροχή και στο μυαλό της στροβιλίζονταν μύριες σκέψεις. Την ίδια στιγμή, ο Κώστας στεκόταν στο παράθυρο του δωματίου του και άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Λίγες ώρες πριν την έσφιγγε στην αγκαλιά του, φιλούσε τα μαλλιά της, την κρατούσε στα χέρια του. Αργά, ηδονικά, περνούσαν μπροστά από τα μάτια του σκηνές από το σύντομο, παράταιρο ζευγάρωμά τους. Όσο το συλλογιζόταν τόσο οι τύψεις κούρνιαζαν στην ψυχή του. Ο φόβος τον παράσερνε σε μονοπάτια που δεν όριζε η καρδιά του. Όφειλε να συγκρατήσει τον παρορμητισμό του. Γνώριζε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι... Έπρεπε να πνίξει κάθε αίσθημά του. Το ίδιο πίστευε κι εκείνη. Δεν έπρεπε να καταλάβει ποτέ πως τον αγαπούσε, πως τον ήθελε με όλο το είναι της. Δεν ήταν μόνο η διαφορά ηλικίας που τους χώριζε. Ήταν κι ένας ολόκληρος κόσμος συντηρητισμού που στεκόταν ανάμεσά τους. Πόσο θέλουν, όμως, τα νιάτα για να ξεκινήσουν μια περιπέτεια; Και πόσο χρειάζεται μια περιπέτεια να γίνει έρωτας; Χωρίς να το επιδιώξουν, παρασύρθηκαν σε μια απαγορευμένη ερωτική σχέση. Κάθε αυστηρός ηθικός νόμος, κάθε ταμπού θα την καταδίκαζε. Αυτό, όμως, ήταν το τελευταίο πράγμα που τους απασχολούσε. Εκείνο το βράδυ με τη βροχή, από το κρεβάτι της, η Μαριάννα σκεφτόταν... Το φιλί που της έδωσε στα μαλλιά, κάθε καλός θείος θα μπορούσε να το έδινε στην ανιψιά του. Ο Κώστας ήταν θείος της· κι αυτή, η ανιψιά του.
Η Λίλυ Νούραη-Κουμπάτη είναι φυσικομαθηματικός. Έχει ασχοληθεί και ασχολείται με τη δημοσιογραφία. Είναι παντρεμένη με τον επίσης συγγραφέα και σκηνοθέτη Ντίνο Σ. Κουμπάτη.
