Ο Γρηγορίου, παρών πενήντα χρόνια: με ταινίες, με τηλεόραση, με θέατρο, με τη συμμετοχή του στη διαχείριση των κρατικών πόρων για την ενίσχυση του κινηματογράφου μας, με τιμητικές και αφιερώματα. Πενήντα χρόνια παράγων. Παράγει έργο, δηλαδή. Πολιτιστικό έργο.
Ο Γρηγορίου είναι κωδικό κεφάλαιο στην Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Δεν είναι χαρισματικός, αφού δεν του χάρισε η φύση κανένα ιδιαίτερο κουσούρι για να το «καβαλήσει» και να πορευτεί. Δεν τον αγκάλιασε για να τον επιβάλει ο πατέρας-αφέντης της ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, ο Φιλοποίμην Φίνος. Δεν του ’ρθε η ζαριά με κάποιο Δράκο, με κάποια Στέλλα. Και κάμποσα «δεν»... Ό,τι κέρδισε, το κέρδισε μόνος του, με πείσμα, αφήνοντάς μας ένα ευρύ φάσμα φιλμικών κατασκευών.
Γρηγόρης Γρηγορίου (1919-2005). Γεννήθηκε στην Αθήνα από εύπορη αστική οικογένεια. Σπούδασε Νομική και ξένες γλώσσες, αλλά τον κέρδισε ο κινηματογράφος. Κατά την περίοδο της κατοχής πολέμησε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ.
Μετά τον πόλεμο ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος με την ταινία "Ο κόκκινος βράχος". Το "Πικρό ψωμί" ανοίγει το δρόμο του νεορεαλισμού στην Ελλάδα, αν και ο ίδιος υποστήριξε ότι η νοοτροπία και αισθητική του είχε επηρεαστεί περισσότερο από τον γαλλικό κινηματογράφο του Ρενουάρ και του Καρνέ.
Μέχρι το 1971, που σταμάτησε να κάνει κινηματογράφο, γύρισε τριάντα μεγάλου μήκους ταινίες. Εκτός από τον κινηματογράφο, σημαντική ήταν η παρουσία του στο θέατρο και την τηλεόραση. Παράλληλα μετέφρασε έργα του αρχαίου ελληνικού και ξένου θεάτρου και δίδαξε σε σχολές θεάτρου και κινηματογράφου.
