Η Γιλά Μοσάεντ είναι μεγάλη Ποιήτρια, αρχετυπική και ανθρώπινη συνάμα, όχι για αυτά που συμβολίζει (το γεφύρωμα Δύσης κι Ανατολής, ως άλλη σύγχρονη Ευρώπη), αλλά γιατί πάσχει και συμπάσχει με όλα τα νοήμονα όντα. Ασκημένη στην ενσυναίσθηση, μετατρέπει τον Πόνο σε Πόθο για τη Ζωή, για το Φως, για την Ελευθερία, την Ισότητα και τη Δικαιοσύνη (γραπτή και άγραφη, εκείνη στην οποία υπακούει η Αντιγόνη του Σοφοκλή και όλων των καθαρών ψυχών που δεν τις λέρωσε η τύρβη του βίου).
Μια μέρα θα πάρω τον γριφώδη
δρόμο και θα σε αναζητήσω
περίμενέ με λίγο ακόμη, αγαπημένη σκιά,
είμαι στον δρόμο προς εσένα
σε λίγο θα είμαι κοντά σου
Με απελευθερώνεις από τον πόνο
Παίρνεις την τριχιά από τον λαιμό μου
Μου δίνεις την ελευθερία να μην ανήκω
