Μουσαίος, Κολλούθος, Τριφιοδώρου, Παμπρεπίος: Άπαντα

Οι λεγόμενοι «νοννιακοί» ποιητές αποτέλεσαν την τελευταία αναλαμπή της αρχαιοελληνικής ποί-ηοης. Καταγόμενοι από την Αίγυπτο, έλαβαν την ονομασία τους αυτή επειδή επηρεάστηκαν από τον Νόννο (5ος αι. μ.Χ.) στο ύφος και ατή μετρική των στίχων, ενώ κατά πάσα πιθανότητα υπήρξαν και μαθητές του. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν τρεις εθνικοί στο θρήσκευμα ποιητές, ο Μουσαίος, ο Κόλλουθος και ο Παμπρέπιος, ενώ παραδοσιακά συγκαταλέγεται σε αυτούς και ο Τριφιόδωρος, αν και η νεότερη φιλολογική έρευνα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν προγενέστερος του Νόννου. Για τη ζωή του Μουσαίου, του Κόλλουθου και του Τριφιόδωρου δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε. Συ-νέθεσαν, μεταξύ άλλων, επύλλια, δηλαδή μικρά έπη, όπου αφηγούνταν λεπτομερώς μεμονωμένα μυθικά επεισόδια: ο Μουσαίος τον θρυλικό έρωτα της Ηρώς και του Λέανδρου, ο Κόλλουθος την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη, και ο Τριφιόδωρος την άλωση της Τροίας. Αντιθέτως, η ζωή του Παμπρέ-πιου είναι γνωστή με λεπτομέρειες, λόγω της συμμετοχής του στην πολιτική ζωή της Κωνσταντινούπολης. Γεννήθηκε το 440 μ.Χ. στην Πανό-πολη της Αιγύπτου, όπου μάλλον μαθήτευσε κοντά στον ποιητή Νόννο. Το 473 μετέβη στην Αθήνα, όπου συνδέθηκε φιλικά με τον πατρίκιο Θεαγένη. Το 476, όμως, έφυγε για την Κωνσταντινούπολη, όπου απέκτησε τη φήμη του προφήτη και συνδέθηκε με τον Ίλλο, ισχυρό στρατηγό του αυτοκράτορα Ζήνωνα. Έλαβε μέρος στην επανάσταση του Ίλλου εναντίον του Ζήνωνα, μια επανάσταση που πιθανολογείται ότι είχε ως στόχο και την αναβίωση του παγανισμού. Το 484, πριν την ατυχή κατάληξη της επανάστασης, κατηγορήθηκε από τους στασιαστές για μυστικές συνεννοήσεις με τον αυτοκράτορα, με αποτέλεσμα να εκτελεστεί στο κάστρο Παπύριο της Ισαυρίας. Στον Παμπρέπιο αποδίδονται ορισμένα αποσπάσματα που ανακαλύφθηκαν σε, έναν παπύρινο κώδικα ο οποίος χρονολογείται από το 500 μ.Χ. Τα σημαντικότερα εξ αυτών είναι δύο. Το ένα από αυτά αποτελεί ένα βουκολικό επύλλιο, όπου περιγράφονται οι ανθρώπινες δραστηριότητες σε συνδυασμό με τις μεταβολές του καιρού κατά τη διάρκεια μιας φθινοπωρινής μέρας, ενώ το άλλο αποτελεί ένα εγκώμιο του πατρικίου Θεαγένη.