Μουσείο χωρίς κοινό δεν νοείται. Αυτή είναι η αρχή-αφορισμός πάνω στην οποία εδράζεται το σύγχρονο μουσειακό «γίγνεσθαι». Από καταβολής του, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το μουσείο αποτελούσε χώρο «θέασης». Από τη στιγμή όμως που άνοιξε τις πύλες του στο ευρύ κοινό, η κοινωνική συνιστώσα είναι, κατά βάση, εκείνη που προσδιορίζει τη φυσιογνωμία του.
Εξ αντικειμένου, η έρευνα και η διατήρηση αποτελούν θεμελιώδεις, αλλά εσωτερικής φύσεως λειτουργίες του μουσειακού χώρου, η δε ψυχαγωγικότητα και διδακτικότητα συνθέτουν το δημόσιο πρόσωπό του.
Καθώς η χάραξη των βασικών αξόνων της μουσειακής πολιτικής εξαρτάται από εξωμουσειακούς, εν πολλοίς, παράγοντες, η υλοποίησή της εναπόκειται, κυρίως, στους τρεις βασικούς αυντελεστές της, τον επιμελητή, το μουσειολόγο και το μουσειογράφο, συνεπικουρούμενη από τους συντηρητές και τις υπόλοιπες μουσειακές ειδικότητες.
