Το 1975, σε μια έντονα πολιτική στιγμή του έργου του, ο Λουί Αλτουσέρ επιχείρησε να συντάξει ένα εγχειρίδιο φιλοσοφίας προσιτό για όλες και όλους. Από αυτή την απόπειρα προέκυψε, ανάμεσα στο 1977 και το 1978, η τελική εκδοχή του κειμένου που εκδόθηκε στη Γαλλία το 2014, αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα του, με τον τίτλο "Μύηση στη φιλοσοφία γιο τους μη φιλοσόφους", συντελώντας αποφασιστικά σε μια νέα ανάγνωση της θεωρητικής συνεισφοράς του Αλτουσέρ.
Η "Μύηση" δεν επιδιώκει απλώς να προσφέρει άλλη μια δίοδο πρόσβασης στη φιλοσοφία, εν είδει εκλαΐκευσης. Αντιθέτως, στόχο έχει ακριβώς να αποκαθηλώσει τη φιλοσοφία από το υπερκόσμιο βάθρο της, καταδεικνύοντας ότΙ τα διακυβεύματά της δεν αφορούν κάποιον μακρινό ουρανό ιδεών προσβάσιμο μονάχα σε "επαΐοντες" αλλά την καθημερινότητα όλων μας, και υπενθυμίζοντας πως κάθε άνθρωπος είναι περισσότερο ή λιγότερο φιλόσοφος.
Στις σελίδες της, ο Αλτουσέρ φωτίζει τη διηνεκή πάλη που δεν σταματά να διαιρεί και να ορίζει τη φιλοσοφία, επαναφέροντας διαρκώς το ερώτημα της σχέσης μαρξισμού και φιλοσοφίας, και σκιαγραφεί την πρόκληση διαμόρφωσης μιας νέας φιλοσοφικής πρακτικής, που θα αλλάζει τους κανόνες και τα ερωτήματα της (κυρίαρχης, ιδεαλιστικής) φιλοσοφίας και θα συμβάλλει στους αγώνες των κυριαρχούμενων τάξεων για την απελευθέρωσή τους.
Ο Λουί Αλτουσέρ (1918-1990) γεννήθηκε στο δασικό περίπτερο του Μπιρμαντρέις, 15 χιλιόμετρα μακριά από το Αλγέρι, από Γάλλους γονείς. Το 1939 πετυχαίνει στο διαγωνισμό εισαγωγής στην Ecole Normale Superieure (ENS), όμως το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς συλλαμβάνεται από επέλαση γερμανικών στρατευμάτων και παραμένει πέντε χρόνια σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στη Γερμανία. Το 1950 γίνεται μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΓ), ενός από τα πιο μαζικά ΚΚ της Ευρώπης την εποχή εκείνη. Έχοντας ήδη αποποιηθεί της έντονης καθολικής διαπαιδαγώγησης που είχε ως νεαρός (πριν τον πόλεμο ήταν μέλος της Action Catholique), εντάσσεται στo ΚΚΓ, θεωρώντας πως είναι το αποτελεσματικότερο όχημα ανατροπής του καπιταλισμού, εξαιτίας της ιστορικής του αναφοράς και της μαζικής κοινωνικής του εκπροσώπησης. Ταυτόχρονα όμως, ασκεί ιδιαίτερα σκληρή κριτική στο σοβιετικό μαρξισμό, φορέας του οποίου είναι και το εν λόγω κόμμα. Διαμορφώνει μια ολόκληρη ομάδα διανοουμένων και θεωρητικών μελών του ΚΚΓ, που προσανατολίζονται στην ανασυγκρότηση του μαρξισμού σε μια σειρά από επιστημονικά πεδία (ο Ετιέν Μπαλιμπάρ στη φιλοσοφία, ο Πιερ Μασρέ στη θεωρία της λογοτεχνίας, ο Νίκος Πουλαντζάς στο πεδίο κράτος-πολιτική, ο Τορ στην ψυχανάλυση, ο Σαρλ Μπετελέμ στην οικονομία, οι Μποντελό και Εσταμπλέ στην εκπαίδευση, ο Λινάρ στα θέματα του εργατικού κινήματος). "Δομικός (ή στρουκτουραλιστικός) μαρξισμός" αποκαλούνται κωδικοποιημένα οι θεωρητικές αρχές εργασίας του Αλτουσέρ και της ομάδας του, μία διακριτή τάση μέσα σε όλο το πλέγμα του δυτικού μαρξισμού. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του υποφέρει από μανιοκατάθλιψη και το 1980 θα στραγγαλίσει την επί 34 χρόνια σύντροφό του Ελέν Ριτμάν μέσα στο σπίτι τους, κατά τη διάρκεια διάλειψης, χωρίς να έχει καμία συναίσθηση των πράξεών του, με αποτέλεσμα να εγκλειστεί στο ψυχιατρείο. Επί μία δεκαετία παθαίνει διαρκώς κρίσεις κατάθλιψης, όταν τελικά στις 16 Οκτωβρίου του 1990 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή. Είναι η χρονιά που λαμβάνει οριστικά τέλος η θεωρητική διαδρομή ενός μεγάλου αριστερού φιλοσόφου και διανοουμένου. Στο αρχείο του, που παραχωρείται από τον μοναδικό του κληρονόμο -τον ανιψιό του Φρανουά Μποντάρ- στο Ινστιτούτο Μνήμης της Σύγχρονης Έκδοσης (IMEC), ανακαλύπτεται ένα κείμενο αυτοβιογραφίας γραμμένο το 1985 με τίτλο "Το μέλλον διαρκεί πολύ", που εκδίδεται στη Γαλλία δύο χρόνια μετά το θάνατό του, μαζί με ένα κείμενο του 1976 με τίτλο "Τα γεγονότα".
