Μέσα από την ανάγκη της κοινωνίας για διάλογο γεννιέται μια τέχνη. Αυτή η απλή δήλωση μας δείχνει την αρχή της τραγωδίας και, παρ' όλα τα σύνθετα επιχειρήματα σχετικά με την καταγωγή της τραγικής τέχνης, το θέμα μάλλον δεν είναι περισσότερο πολύπλοκο απ' αυτό. Για τους Έλληνες η ιστορία της καταγωγής αυτού του τραγικού θεάτρου μοιάζει να είναι μια πολύ σύντομη ιστορία ειπωμένη με τον τρόπο του Μπρεχτ, για να μεταδώσει μάλλον την ιστορία του παρόντος παρά έναν αντικειμενικό κόσμο σε μια μακρινή εποχή. Ο Αριστοτέλης, όταν θεώρησε σκόπιμο ως φιλόσοφος να ασχοληθεί με το θέμα γενεαλογικά, το απέδωσε σε ένα αόριστο παρελθόν, η ακρίβεια του οποίου δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διηγούμενος απλώς πως κάποιοι άνθρωποι διεκδίκησαν την τράγου ωδή, ενώ κάποιοι άλλοι, πάλι, λέγεται πως επινόησαν τον όρο τραγωδία.
Αφού κατανοήσουμε την έντονη επιθυμία των Ελλήνων για την ιστορία του παρόντος, δηλαδή μια ιστορία που γράφεται στον ενεστώτα για την εκπαίδευσή τους στους μύθους και στην πολιτική, στις τέχνες και στα αθλήματα, τη διήγηση εποικοδομητικών ιστοριών από ένα μυθικό παρελθόν σαν γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα, τότε μόνο μπορούμε να επανεφεύρουμε τους μύθους τους, να θέσουμε το θέατρό τους επί σκηνής και να επανεξετάσουμε την τέχνη τους στο κοινωνικό της πλαίσιο.
Ο ομότιμος καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας των Πανεπιστημίων Αθηνών και Νέας Υόρκης, Γιάννης Τσιώλης/John Chioles, γεννήθηκε στην Πελοπόννησο, στο Λεβίδι Μαντινείας. Σπούδασε φιλοσοφία στο Hunter College των ΗΠΑ και έκανε το διδακτορικό του στην ελληνική τραγωδία ("Dramatic Literature, Theory, Criticism, and Directing for the Stage"), το 1972, στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Μπέρκλεϊ και του Στάνφορντ και διετέλεσε καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας στα Πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης (NYU) και της Αθήνας. Βραβεύτηκε από το National Endowment for the Humanities για τη μετάφραση της "Ορέστειας" στα αγγλικά, δυο φορές από το National Endowment for the Arts για το συγγραφικό του έργο, και το 1983 πήρε πρώτο βραβείο διηγήματος του ΡΕΝ/ΝΕΑ για το διήγημα "Before the Firing Squad" που παρουσιάζεται σε διάφορες εκδόσεις σχολικών βιβλίων. Έχει επίσης μεταφράσει έργα της ελληνικής λογοτεχνίας στα αγγλικά, όπως "Το τρίτο στεφάνι" του Κώστα Ταχτσή και την "Κάθοδο των εννέα" του Θανάση Βαλτινού, μεταξύ πολλών άλλων. Το σκηνοθετικό του έργο αριθμεί 49 έργα, επί το πλείστον στο εξωτερικό -στην Ελλάδα από την περίοδο του Βολανάκη στα κρατικά θέατρα ως και πρόσφατα με την "Ισμήνη" του Ρίτσου. Σήμερα μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Νέας Υόρκης και ορεινής Αρκαδίας. Στα ελληνικά κυκλοφορούν, μεταξύ άλλων, τα βιβλία του: "Θεωρία της λογοτεχνίας", 1995, "Μυθικό θέατρο, πολιτική φωνή: ο τραγωδός Αισχύλος", 1998, "Θεωρία της θεατρικής πράξης", 2005, καθώς και η συλλογή διηγημάτων "Ο Ρωμαίος το πρεζόνι και η Ιουλιέτα το κλεφτρόνι", Καστανιώτης, 2004, ενώ ένα ελληνικό μυθιστόρημά του βρίσκεται σε εξέλιξη.
