... ν' ακούσω τη λέξη που λείπει...
Πόσες φορές δεν στάθηκες πίσω από μια πόρτα του Σύμπαντος, με διαφορετικό όνομα κάθε φορά, παλεύοντας να αφουγκραστείς αυτή τη λέξη που θα γλύκαινε μια στάλα την ψυχή σου;
Σαν παιδί -πάντα παιδί- με το μυαλό στην επικείμενη σκανταλιά και στην αυτο-αναίρεσή της.
Μεγάλες κατεργάρες οι λέξεις. Κι ενώ μιλούν αδιάκοπα, όταν σωπαίνουν ξεκουφαίνουν τις αντοχές σου με την αδράνειά τους. Σε περιπαίζουν, θαρρείς.
Και το βάζο με το γλυκό εκεί, μόνιμα, στο ράφι του μυαλού με τις δαντέλες και τα ενθυμήματα, λαχταριστό και ιριδίζον στα κόκκινα, στα πράσινα ή στα πορτοκαλιά του να προκαλεί τη θριαμβική κλοπή, έτσι, για να ευφρανθεί λίγο το χειλάκι μας, αδερφέ, να ανθίσουν κι άλλες λέξεις με χρώματα, με μυρωδιές, με εικόνες, με μουσικές.
Κι ύστερα να τις τυλίξω μ' ένα πολύχρωμο χαρτί, δώρο και μάλιστα ακριβό και να τις στείλω να σ' ανταμώσουν, εσένα, που έγινες αιτία κι αφορμή για τούτες τις μικρές παρασπονδίες του έρωτα.
Να καταλάβεις εσύ. Κι εγώ να περιμένω μετά... δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο, καταμεσής στο τρίστρατο του δρόμου, στην επόμενη βροχή που θα 'ρθει, να περιμένω και να αγωνιώ για ν' ακούσω τη λέξη που λείπει...
Η Μαρία Στρίγκου γεννήθηκε στη Λέσβο. Φεύγοντας από εκεί πήρε μαζί της μια ελιά, δυο τόπια ουρανό, τη θέα της Ανατολής και μια θάλασσα. Σήμερα προσπαθεί να συνταιριάσει τα ενθυμήματα της ιδιαίτερης πατρίδας της με τη ζωή στην Αθήνα. Εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στο Νοσοκομείο "Άγιος Σάββας", αγαπώντας τους ανθρώπους και τους πόνους τους. Σπούδασε Νοσηλευτική και Συμβουλευτική. Συνεχίζει έως σήμερα να σπουδάζει τη ζωή και τις ανατροπές της.
Το 1999 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο: "Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων".
Το 2003 συνεργάζεται στιχουργικά με τον συνθέτη Μ. Νικολούδη στο CD του Γ. Χαρούλη, με τίτλο "Γύρω μου κι εντός".
Το 2004 κυκλοφορεί από την Εμπειρία Εκδοτική το δεύτερό της βιβλίο, με τίτλο: "Η κλέφτρα των καλοκαιριών". Στην ποίηση εμφανίζεται με το βιβλίο << Ν' ακούσω τη λέξη που λείπει>> από την Άνεμος Εκδοτική το 2012.
Είναι αρχισυντάκτρια στην εφημερίδα <<Γ(κ)αζία>> του Συλλόγου Εργαζομένων του νοσοκομείου που εργάζεται.
Κι αφού πιστεύει πως μένουμε πάντα παιδιά (ευτυχώς) αποφάσισε να παίξει με τα Παίγνια των Λόγων ή αλλιώς "Λόγων Παίγνια" ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που δοκιμάζει τις αντοχές των Λόγων και των ανθρώπων που τους δημιουργούν σε πτήσεις υψηλών νεφών.
Στον ελεύθερό της χρόνο (;) αποπειράται να ζωγραφίσει, να ονειρευτεί, να μαγειρέψει και γενικώς να επιβιώσει απλά!
