Ο Φράνσις Μπέικον (ή Φραγκίσκος Βάκων, κατά την παλαιότερη ονοματολογία), υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους φιλόσοφους των νεώτερων χρόνων, μετά την Αναγέννηση, υποστηρικτής της επιστημονικής σκέψης και πρόδρομος του Διαφωτισμού. Σπούδασε στο Trinity College του Κέιμπριτζ και διετέλεσε μέλος του Κοινοβουλίου, έκτακτος σύμβουλος της βασίλισσας, υπουργός Δικαιοσύνης, Φύλακας Λόρδος της Μεγάλης Σφραγίδας και Λόρδος Αρχιγραμματέας (Καγγελάριος) της Αγγλίας. Το 1618 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Βαρώνου του Verulam. Κυριότερα έργα του είναι: "Περί αγάπης και φιλαυτίας" (1595), "Νομικά αποφθέγματα" (1596), "Δοκίμια" (1597, 1612, 1625), "Ομολογία πίστης" (1602), "Προαγωγή της μάθησης" (1605), "Instauratio magna"/"Η μεγάλη αναμόρφωση" (1620), "Novum Organum" (1620), "Parasceve ad historiam naturalem et experimentalem"/"Προπαρασκευή προς μια φυσική και πειραματική ιστορία" (1620), "Historia naturalis et experimentalis"/"Φυσική και πειραματική ιστορία" (η οποία περιλάμβανε την "Ιστορία της Βασιλείας του Ερρίκου του Εβδόμου" και την "Historia ventorum") (1622), "Νέα Ατλαντίδα" (1624), κ.ά.
