Στο συμβατικό και δυσδιάκριτο τέλος μιας περιόδου, που στη διάρκειά της η άσκηση στο πεδίο της τέχνης επέτρεψε τη διαμόρφωση προτάσεων, δηλωμάτων και ισχυρισμών, διαπιστώνεται ότι, πέρα από τους πόλους και τους στόχους κάθε κειμένου, αναδύεται σιγά σιγά και αδιόρατα ένα άλλο δίκτυο θεμάτων. Με την τωρινή ανάγνωση των κειμένων που μορφοποιήθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια, φάνηκε πως δύο θέματα κρατούν την πρωτοκαθεδρία στο προηγούμενο δίκτυο: η νεοτερικότητα και η αναπαράσταση. Τα κείμενα που παραθέτονται σ' αυτή την έκδοση αποτυπώνουν αναζητήσεις, προβληματικές, φορτίσεις, πολεμικές, αμφιβολίες της συγκεκριμένης περιόδου και φέρνουν αναμφίβολα τα ίχνη των πρώτων ερεθισμάτων, ωστόσο συγκλίνουν γύρω από συγκεκριμένα ερωτήματα -έστω και αν μερικά αναγνωρίζονται στη διάρκεια της επεξεργασίας των κειμένων, έστω και αν δεν έχει σταθμιστεί η εμβέλειά τους. Το δίκτυο των θεμάτων και η ύπαρξη κάποιων σταθερών ερωτημάτων ή πόλων ανάλυσης νομιμοποιεί εξάλλου και τη συνολική τους παρουσίαση καθώς και την ταξινόμησή τους σε σχετικά συνεκτικά σύνολα. [...]
Στο πρώτο μέρος δίνονται διευκρινίσεις και προειδοποιήσεις για τη χρήση όρων και λέξεων όπως "σύγχρονη και νεοτερική τέχνη", "πολιτιστικό φαινόμενο", "πολιτιστική ιδιοτυπία των βιομηχανικών κοινωνιών", "νεοτερικότητα και μετανεοτερικότητα", και για τους τρόπους και τα όρια προσέγγισης της καλλιτεχνικής πράξης.
Το δεύτερο μέρος, ίσως το μόνο σύνολο που μπορεί να ονομαστεί ενότητα, αφορά την επεξεργασία προβληματικής για την τύχη του "τεχνικού προϊόντος και του αισθητικού αντικειμένου", ως συνύπαρξης και ως σημαινόντων στις "τεχνο-ηλεκτρονικές κοινωνίες".
Το τρίτο μέρος επικεντρώνεται στο θέμα της αναπαράστασης, των συμβατικών της συνόρων, της λειτουργίας της, για παράδειγμα στον κινηματογράφο, με αφορμή γερμανικές ταινίες και το κινηματογραφικό έργο του Βιμ Βέντερς, σε σχέση με το ζήτημα της τρέλας και τη διαφημιστική φωτογραφία. [...]
(από την εισαγωγή του συγγραφέα, με τίτλο "Αναδύσεις")
