Ο απομονωμένος στο προσωπικό του περιβάλλον αντιήρωας, μέσα από την διαλεκτική σχέση του ΕΓΩ με το κοινωνικό γίγνεσθαι, αναλύει και αποκαλύπτεται, εστιάζοντας στην περιπέτεια της σκέψης (από τα μακροϊστορικά της μεγέθη, μέχρι την επιρροή της στη "μικρότερη" καθημερινή απόφαση) στους τελευταίους τρεις αιώνες, από τη μια πλευρά, και την προσωπική του εμπλοκή ως ενεργών-ενεργούμενο, από την άλλη.
Κριτική, σαρκαστική κάποιες στιγμές, της σχέσης "ατομικότητα-συλλογικότητα" με όχημα την αυτοέκθεση του "πρωταγωνιστή". Τον προβληματισμό διατρέχει η μελαγχολικά "διασκεδαστική" καθημερινότητά του, ως προβολή των ευρύτερων κύκλων της σκέψης, αλλά και της άγνοιας περί αυτών.
[...] Κάθε φορά που προσπαθεί να βάλει τον εαυτό του στο κάδρο της αφήγησης, αντιλαμβάνεται ότι επικαλύπτεται από την δράση της καλής παρέας που έχει στρογγυλοκαθίσει γύρω από το τραπέζι όπου έχει ακουμπήσει τον υπολογιστή. Γνωστοί στα στέκια της ιστορίας ονόματι Σωκράτης, Αριστοτέλης, Σπινόζα, Ρουσώ, Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ, Ντεριντά, Λεβι-Στρος, Φουκώ... άλλοτε κάθονται άλλοτε πηγαινοέρχονται, συχνά καβγαδίζουν, αλλά δεν ανησυχεί γιατί μόνο αυτός χειρίζεται τα πλήκτρα και έτσι έχει τον έλεγχο της συζήτησης. Δεν αισθάνεται κομπλεξικός, δεν τους ανταγωνίζεται, τους ακούει προσεχτικά και μαθαίνει πολλά! Έχει και την άνεση να ταξιδεύει στο ιστορικό χωροχρονικό που του παρέχει το 2017, αν και αυτό δεν είναι μέγα πλεονέκτημα σε σχέση με την εκλεκτή παρέα καθώς όλα τα μέλη της το έχουν καταφέρει πριν απ' αυτόν, γι' αυτό όπου και να πάει πέφτει πάνω τους. Όχι μόνο δεν τον ενοχλεί αλλά αισθάνεται ευγνώμων για την παρουσία τους, εξ άλλου μόνο ο δικός τους λόγος μπορεί να "σιγήσει" τα συνεχή κλαψουρίσματα των αθώων ευάλωτων οργανισμών που έρχονται στη ζωή για να ενοχοποιηθούν [...]
Ο Χάρης Βακαλόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είναι κάτοικος Γιαννιτσών. Μετά από μια ημιτελή φοιτητική προσπάθεια, στράφηκε στη ζωγραφική (τον απορρόφησε απόλυτα, με εκθέσεις στο εσωτερικό και μια ομαδική εικαστικών από τη Μεσόγειο στη Νέα Υόρκη) για περισσότερο από μια δεκαετία, χωρίς να την έχει εγκαταλείψει ποτέ, ολοκληρωτικά. Ακολούθησε ένα διάστημα αναζήτησης, μέχρι να συνειδητοποιήσει την ανάγκη του να εκφραστεί με γραπτές έννοιες. Από την εικαστική του ακόμη περίοδο, δημοσίευε κείμενα για τη διαλεκτική σχέση, τέχνης και κοινωνικού (οικονομικοπολιτικού) περιβάλλοντος.
