Πόσο γνωστή είναι η Πόλη στους Τούρκους; Πόσο γνωστή είναι η Ισταμπούλ στους Έλληνες; Πόσα πρόσωπα, πόσες ιστορίες, πόσοι έρωτες μπορεί να διασταυρωθούν σε αυτή την πόλη με τους εφτά λόφους, τις κουτσουπιές, τη ζωντανή ιστορία και τις μνήμες; Ο μικρός Θοδωράκης που έγινε ο ιστορικός Τέο, η δημοσιογράφος Ουλκιού που θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν της, ο ισχυρός άνδρας Αρίν Μουράτ που πριν τον σκοτώσουν είχε αποφασίσει να αποσυρθεί και να ζήσει τον νεανικό του έρωτα, ο Ουμούτ, δολοφονημένος κι αυτός και προδομένος από τους συντρόφους του, και μαζί τους ο Κερέμ Αλί που πιστεύει στον αγώνα που θα αλλάξει τον κόσμο, και η Ντερέν, ο συνδετικός κρίκος όλων, αναζητούν ο καθένας την αλήθεια του, μια αλήθεια που λυτρώνει ή πληγώνει. Και η Κωνσταντινούπολη, όμορφη και μυστηριώδης, θα είναι πάντα ο τόπος της επιθυμίας για αγάπη, για ελευθερία, για ζωή.
"Από τους λόφους απέναντι πρόβαλε αργά το φεγγάρι. Θυμήθηκα την Γκιούλνταλου. Σ' έναν άλλο κόσμο, ακριβώς δίπλα μας, το άψυχο σκελετωμένο σώμα της ετοιμαζόταν για την αυριανή τελετή. Είχαμε μοιραστεί ένα σπίτι, μια καθημερινή ζωή, ένα παιδί, αλλά υπήρχαν και τόσα πράγματα που, όσο και να το ζορίσαμε, έμειναν ξένα μεταξύ μας, δεν είχαμε καταφέρει να τα μοιραστούμε. Αύριο θα υπήρχαν οδοφράγματα στις εισόδους των δρόμων, θα σφύριζαν οι αύρες με τις σειρήνες τους, θα έπεφταν πυροβολισμοί, θα εκτοξεύονταν πέτρες στον αέρα, θα φώναζαν για την ιντιφάντα και θα ακούγονταν επαναστατικά τραγούδια και εμβατήρια, θα υψώνονταν κόκκινες σημαίες, θα έβγαιναν οι γυναίκες των αυθαιρέτων φορώντας κόκκινες μπάντες στο μέτωπο πάνω από τα άσπρα κεφαλομάντιλά τους, θα μάζευαν κάποιους και θα τους φόρτωναν στα θωρακισμένα λεωφορεία των φυλακών, θα υπήρχε πίστη, οργή, ελπίδα. Μια άλλη ζωή σε κάποια μικρή γωνιά ενός άλλου κόσμου..."
Η Ογιά Μπαϊντάρ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1940. Μαθήτρια ακόμα, γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Ο Θεός ξέχασε τα παιδιά για το περιεχόμενο του οποίου επικρίθηκε από την διεύθυνση του παρθεναγωγείου. Το 1964 αποφοίτησε από το τμήμα Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης. Ένα χρόνο αργότερα η εντεταλμένη επιτροπή των καθηγητών απορρίπτει τη διδακτορική της διατριβή με θέμα τη γέννηση της εργατικής τάξης στην Τουρκία, με αποτέλεσμα οι φοιτητές να κάνουν κατάληψη (είναι η πρώτη κατάληψη Πανεπιστημίου εκείνα τα χρόνια) διαμαρτυρόμενοι για το γεγονός. Το 1971, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, συλλαμβάνεται και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη θέση της. Το 1980, με το δεύτερο στρατιωτικό πραξικόπημα, εγκαταλείπει τη χώρα και μέχρι το 1992 ζει εξόριστη στην Ανατολική Γερμανία. Το 1991 κυκλοφορεί μια συλλογή διηγημάτων της με τίτλο "Έχε γεια, Αλιόσα" (βραβείο Σάιτ Φάικ) και το 1993 το μυθιστόρημα "Επιστολές μιας γάτας" (βραβείο μυθιστορήματος Γιουνούς Ναντί). Με την επιστροφή της στην Τουρκία, διηύθυνε την έκδοση της "Τουρκικής Συνδικαλιστικής Εγκυκλοπαίδειας". Ακολούθησε η έκδοση των μυθιστορημάτων της "Επιστροφή στο τίποτα" (1998) και "Απόμειναν μόνο οι καυτές τους στάχτες" (2000) που κέρδισε και το βραβείο μυθιστορήματος Ορχάν Κεμάλ. Το μυθιστόρημα "Ξυλόκερκος πόρτα" εκδόθηκε στην Τουρκία το 2004, έχει πάρει το Βραβείο Λογοτεχνίας Τζεβνέτ Κουντρέτ και έχει κάνει πολλαπλές επανεκδόσεις.
