O Antoni Gaudi υπήρξε ένας πολυσύνθετος δημιουργός, το ταλέντο του οποίου διαφάνηκε ήδη από τα σπουδαστικά του χρόνια και τα πρώτα του έργα. Περνώντας στη συνέχεια διαδοχικά από τη λεγάμενη περίοδο της ανατολικής επιρροής, τη νεογοτθική και τη νατουραλιστική περίοδο του έργου του, φθάνει στην τελική φάση του σ' ένα έντονα προσωπικό ύφος, εμπνευσμένο από τη φύση, που κορυφώνεται με τον Ναό της Sagrada Familia.
Ένας σημαντικός πυλώνας της αρχιτεκτονικής του υπήρξε η χρήση ευθειογενών επιφανειών, όπως το υπερβολικό παραβολοειδές, το υπερβολοειδές ή η ελικοειδής, αλλά και επιφανειών διπλής καμπυλότητας, όπως το ελλειψοειδές ή το παραβολοειδές εκ περιστροφής, σε συνδυασμό με πλούσιο νατουραλιστικό διάκοσμο, επιθυμώντας να προσεγγίσει το φυσικό περιβάλλον.
Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στην εισαγωγή νέων γεωμετρικών μορφών. Εισήγαγε μια επίσης προσωπική στατική μεθοδολογία, στο πλαίσιο της οποίας χρησιμοποίησε το αλυσοειδές τόξο και το κεκλιμένο υποστύλωμα, τα τρισδιάστατα αναρτημένα μοντέλα, το εντυπωσιακό "δάσος των δενδροειδών κιόνων" στη Sagrada Familia, τις θολωτές κατασκευές μορφής υπερβολικού παραβολοειδούς στην Κρύπτη της Παροικίας Guell, την ημιτονοειδή κωνοειδή επιφάνεια στα Σχολεία της Sagrada Familia, την αυτοφερόμενη κυματοειδή πρόσοψη του Κτηρίου Mila και τη λεγάμενη "ελεύθερη" ή "ευέλικτη" κάτοψη με την αντικατάσταση των παραδοσιακών φερόντων εσωτερικών τοίχων με υποστυλώματα (όπως στο Κτήριο των Botines) και σειρά άλλων ιδιότυπων κατασκευών. [...]
(απόσπασμα από το βιβλίο)
Ο Νικόλαος Θανόπουλος αποφοίτησε από τη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου το 1971.
Από το 1972 εργάζεται στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, όπου έχει εκπονήσει σειρά μελετών κτηριακών και συναφών έργων και κατά την τελευταία δεκαετία του έχουν ανατεθεί τα καθήκοντα του Τομεάρχη των Τομέων Δομικών Έργων και Περιβάλλοντος κεντρικής της Διεύθυνσης.
Παράλληλα ολοκλήρωσε τις σπουδές του στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και Ισπανικά, και καλλιέργησε το ενδιαφέρον του για την Ιστορία της Αρχιτεκτονικής, στα πλαίσια της φοίτησης του στα τμήματα Ανωτέρων Σπουδών και Ιστορίας της Τέχνης του Ιταλικού και του Ισπανικού Ινστιτούτου Αθηνών αντίστοιχα και της παρακολούθησης σειράς μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο της Perugia με υποτροφία της Ιταλικής Κυβέρνησης.
Από τη δεκαετία του 1990 ασχολήθηκε ειδικότερα με την κατασκευαστική και στατική μεθοδολογία των νεοκλασσικών, ιδιαίτερα δε των αθηναϊκών μνημειακών κτηρίων του 19ου αι. και των αρχών του 20ού αι.. τα οποία και αποτέλεσαν το αντικείμενο της παρούσας διατριβής του στο Ε.Μ.Π., του οποίου αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 2004.
Στο διάστημα 2000-2005, με την ιδιότητα του υποψήφιου διδάκτορα, παρέσχε επικουρικό διδακτικό έργο στην Περιοχή Δομικής Μηχανικής του Τομέα Συνθέσεων Τεχνολογικής Αιχμής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π.
Στην πρόσφατη δραστηριότητα του περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η συμμετοχή του ως διδάσκοντος στο επιστημονικό πεδίο Προστασία Μνημείων του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Ε.Μ.Π., καθώς και η δημοσίευση μελέτης του με θέμα "O Eugene Troump, ο Αναστάσιος Θεόφιλος και τα Νέα Κτήρια του Αρσακείου".
