Tο βιβλίο αυτό ανοίγει πεδίο σ' έναν ευρύ θεραπευτικό και θεωρητικό τομέα και παρουσιάζει μια διεύρυνση του χώρου της κλασικής ψυχανάλυσης. Στην ψύχωση δεν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το απωθημένο, αλλά να βρούμε πρόσβαση στο χώρο του ψυχικά «μη αναπαριστώμενου». Γι' αυτόν το λόγο η Πανκόφ προσεγγίζει το "μη αναπαριστώμενο" με μια διαλεκτική της δομής του χώρου, εκκινώντας από συμβολοποιημένες λειτουργίες, με σκοπό να του δώσει μορφή για να του επιτρέψει να παρασταθεί. Eάν αυτό που ενδιαφέρει στη νεύρωση είναι να εντοπίσουμε τη σχέση αντικειμένου και τη μετατροπή της λίμπιντο, στην αναλυτική θεραπεία της ψύχωσης το κεντρικό σημείο παραμένει η αρχή της ασφάλειας.
H Πανκόφ σε αυτό το έργο παρουσιάζει τη θεραπευτική αγωγή δώδεκα ασθενών που ξαναβρίσκουν τα όρια του βιωμένου σώματός τους. Aπό πλευρά θεωρητική, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η διαλεκτική προσέγγιση που στοχεύει στις δομές της εικόνας του σώματος δεν προσαρμόζεται μόνο στον ψυχωσικό άρρωστο, αλλά αυτή η μέθοδος επιτρέπει επίσης να προσεγγίσει κανείς και να θεραπεύσει έναν αιθυλικό ή ακόμα και μια άρρωστη με άσθμα.
Η Gisela Pankow (1914-1998) νευρολόγος-ψυχίατρος του Πανεπιστημίου του Tubingen και παλιά βοηθός του καθηγητή Kretschmer, Docteur es Sciences του Πανεπιστημίου Παρισίων, εργάστηκε από το 1951 ως το 1956 στην Ενδοκρινολογική Κλινική του καθηγητή J. Decourt, στο Νοσοκομείο της Pitie. Από το 1958 διήυθυνε στο Παρίσι ένα σεμινάριο πάνω στην "Αναλυτική ψυχοθεραπεία των ψυχώσεων". Το διεθνές επίπεδο των εργασιών της -6 βιβλία και 100 επιστημονικές δημοσιεύσεις σε 6 γλώσσες- υπογραμμίζουν την αξία της διδασκαλίας που ακολουθεί από το 1971 στο Πανεπιστήμιο Paris IV, στην Ιατρική Σχολή Saint Antoine. Από το 1960 ως το 1970 η Γκιζέλα Πανκόφ ήταν υπεύθυνη διδασκαλίας στην Ιατρική Σχολή της Βόννης. Δίδαξε στην ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στην Τυνησία, και έδωσε διαλέξεις στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
