Αφού η καμπάνα μπορεί κάθε ώρα να χτυπά για τον καθένα, αφού κανένας δεν είναι μόνος του ένα χωριστό νησί, αλλά ένα κομμάτι του όλου, η επιτέλεση χρέων κι η προσφορά είναι αυτή που οδηγεί στην αθανασία.
Ναι· μπορεί κι ελπίδα κάποτε να φθίνει, να τρεμοσβήσει σαν κερί, μα αυτό που στο σωστό τον άνθρωπο να σβήσει δε μπορεί είν' η Ευθύνη.
Και βέβαια λέμε πως ο άνθρωπος χάνεται στο σκοτάδι ή και στην ομίχλη, μα είναι φορές που πολλοί μοιάζει να χάνονται στο φως.
Γιατί στιγμές το φως καίει και κάποιοι το τιμάνε ιλαρό και θαλερό. Μα το ταξίδι της ευθύνης πάντα παίρνει άλλους. [...]
Γεννήθηκε στα Βλαχάτα της Κεφαλονιάς το Μάρτη του 1938. Παιδί αγροτικής οικογένειας μεγαλώνοντας σε δύσκολες εποχές παλεύει και αυτοδημιουργείται. Διακόπτει το γυμνάσιο το 1953 εξαιτίας του σεισμού, μα πεισματικά συνεχίζει αργότερα, τελειώνει και συνεχίζει σπουδές στην Πάντειο. Η χούντα τον διώχνει από την ταχυδρομική υπηρεσία που εργάζεται και αναγκάζεται να διακόψει πάλι τις σπουδές του και να ξενητευτεί. Εργάζεται στη Στοκχόλμη και παίρνει πτυχίο φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου της Σουηδικής πρωτεύουσας. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1983 αφού ο ΕΛΤΑ τον επαναφέρει στην ενεργό υπηρεσία. Την περίοδο του ξενητεμού του έχει τυπώσει από μόνος τις ποιητικές συλλογές "Στόχος", "Παρουσία", "Σατιρικά", "Πορεία στο φως", "Ποιητικά" και τη συλλογή διηγημάτων "Μορφές μέσα απ' την ομίχλη". Εργάζεται στο Ταχυδρομείο Αργοστολίου, είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
