Δεν είχε προλάβει ακόμα να τελειώσει η πρώτη δημοσίευση αυτού του μυθιστορήματος στον περιοδικό Τύπο, όταν οι τεχνητοί δορυφόροι άρχισαν την ορμητική περιφορά τους γύρω από τον πλανήτη μας.
Μπροστά σ' αυτό το ακαταμάχητο γεγονός, με χαρά παραδέχεται κανείς πως η ιδέα που υπάρχει στη βάση αυτού του μυθιστορήματος είναι ορθή.
Η ορμή της φαντασίας για την τεχνική πρόοδο της ανθρωπότητας, η πίστη στην ακαταμάχητη τελειοποίηση και το φωτεινό μέλλον της λογικά δομημένης κοινωνίας έχουν επιβεβαιωθεί με τοση βαρύτητα και ωριμότητα από τα σινιάλα των μικρών φεγγαριών. Η θαυμαστή σε ταχύτητα πραγματοποίηση μιας από τις ονειροφαντασίες του "Αστερισμού της Ανδρομέδας" βάζει μπροστά μου το ερώτημα κατά πόσο έχει ξετυλιχτεί σωστά μέσα στο μυθιστόρημα η ιστορική προοπτική του μέλλοντος. Ακόμα, κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της γραφής του μετέβαλα τον χρόνο δράσης σχετικά με την προσέγγισή του προς την εποχή μας. Στην αρχή μού φαινόταν πως οι γιγάντιες αναπαραστάσεις του πλανήτη και της Γης που περιγράφονται στο μυθιστόρημα, δεν μπορεί να πραγματοποιηθούν πριν από 3.000 χρόνια. Υπολόγιζα με βάση τη γενική ιστορία της ανθρωπότητας, μα δεν υπολόγιζα τον ρυθμό της επιτάχυνσης της τεχνολογικής εξέλιξης.
Ο Ιβάν Αντόνοβιτς (πραγματικό Αντίποβιτς) Εφραίμωφ ή Εφρέμωφ γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1907 στο χωριό Βύριτσε κοντά στην Πετρούπολη, και πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 1972. Υπήρξε διδάκτωρ των βιολογικών επιστημών, γνωστός παλαιοντολόγος, γεωλόγος και συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας. Ανέπτυξε τον ιδιαίτερο επιστημονικό κλάδο της ταφονομίας, ο οποίος μελετά όλα τα χημικά φαινόμενα και τα στάδια μεταμόρφωσης ενός φυσικού οργανισμού (φυτού ή ζώου) από τη στιγμή που πεθαίνει μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτουμε το απολίθωμά του. Σε νεαρή ηλικία έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις του Κόκκινου Στρατού, ενώ ήταν και θαυμαστής των έργων του Ιουλίου Βερν. Η πρώτη συλλογή διηγημάτων του με τον τίτλο "Διηγήματα για το ασυνήθιστο" δημοσιεύτηκε το 1944 στο περιοδικό "Νόβυι Μιρ" ("Νέος Κόσμος"), ενώ το τελευταίο έργο του, το ιστορικό μυθιστόρημα "Θαΐς η Αθηναία", το οποίο αναφέρεται στην ομώνυμη εταίρα της εποχής του Μ. Αλεξάνδρου, δημοσιεύτηκε το 1973, μετά τον θάνατό του.
