Στο βιβλίο του με τίτλο «Το χρονικό του χρόνου», ο Σ. Χόκινγκ αναφέρει ότι σύμφωνα με τα λόγια κάποιου γνωστού του, κάθε εξίσωση που θα εντασσόταν στο βιβλίο θα μείωνε τις πωλήσεις του στο μισό. Μη νομίζετε ότι τέτοιοι περιορισμοί εντοπίζονται μόνο στο πεδίο της φυσικής ή των μαθηματικών, αφού και στην αρχιτεκτονική μπορούμε να βρούμε τέτοιες «απαγορευτικές αρχές», οι οποίες απλά τυγχάνει να έχουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να αντιστοιχίσουμε τη θέση των εξισώσεων στα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης με ονόματα όπως αυτό του Νόιφερτ στις εκδόσεις που σχετίζονται με την αρχιτεκτονική και για να αποφύγω το ενδεχόμενο μείωσης και των δικών μου πωλήσεων, σας υπόσχομαι ότι δεν θα βρείτε το όνομά του σε καμία από τις επόμενες σελίδες.
Στο παρόν λεύκωμα, ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να προσεγγίσει ζητήματα που δεν χαρακτηρίζονται από ομοιογένεια και ως εκ τούτου θα έχει τη δυνατότητα να εξετάσει ετερόκλητα στοιχεία της Αθηναϊκής αρχιτεκτονικής: από ένα αίθριο στη Λεωφόρο Βασ. Όλγας του 1930, έως ένα δείγμα μπρουταλισμού στην περιοχή του Ζωγράφου. Αυτός ο επιμικτικός χαρακτήρας δεν είναι μια ιδιοσυγκρασιακή σύλληψη, παρά μια αναγκαιότητα, γιατί η Αθήνα μπορεί σήμερα να είναι μία, αλλά οι αρχιτεκτονικές της είναι πολύ περισσότερες.
