Ο παππούς, σφίγγοντας τη ροζιασµένη µαγκούρα του, συνέχισε να διηγείται στο διψασµένο παιδί την ιστορία του γίγαντα: Ο Βρόντης που λες γιόκα µου, σαν δει απ' τη βίγλα του πως τα χωράφια ξεράθηκαν και τα ποτάµια άρχισαν να στερεύουν, µπαίνει φουριόζος στη σπηλιάπου έχει για αποθήκη και ξεκινάει να βγάζει τα βαρέλια του έξω ένα-ένα. Επειδή όµως είναι βαριά και µεγάλα, τα κυλάει πάνω στα σύννεφα κι έτσι ακούµε εµείς τούτες τις φοβερές βροντές και τα µπουµπουνητά.
Αν είναι νύχτα, για να βλέπει το δρόµο του, αρπάζει µια χούφτα αστέρια µε τη χερούκλα του και τα κρεµάει στα γένια του για φανάρι.
Γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στο Μεγανήσι της Λευκάδας. Σπούδασε Νοσηλευτική στο ΤΕΙ της Αθήνας και δάσκαλος στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας και έχει ενεργό συμμετοχή στα κοινά του επαγγελματικού κλάδου των Νοσηλευτών από το 2006 μέχρι σήμερα.
Ασχολείται με τη συγγραφή και την επιμέλεια άρθρων, δοκιμίων, επαγγελματικών και λογοτεχνικών κειμένων ως διευθυντής σύνταξης, επί σειρά ετών, του περιοδικού της Πανελλήνιας Συνδικαλιστικής Νοσηλευτικής Ομοσπονδίας και της μηνιαίας εφημερίδας της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδας. Έχει επίσης αρθρογραφήσει σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστολόγια τόσο του χώρου της υγείας, όσο και γενικότερου ενδιαφέροντος και προσανατολισμού.
Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή των "Μεγανησιώτικων Παραμυθιών" συνδέεται άρρηκτα με τις παιδικές του μνήμες από τις διηγήσεις του περιβάλλοντος της οικογένειας και της γειτονιάς του χωριού του, του Κατωμερίου Μεγανησίου Λευκάδας. Πηγή έμπνευσης όμως είναι τα δύο του παιδιά, η Αλίκη και ο Λάμπρος, τα οποία έχει την τύχη να μεγαλώνει με τη σύζυγό του Ελένη. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας.
