"Αγάπησες άραγε ποτέ, Κωνσταντή; Υπήρξε ποτέ άνθρωπος στη ζωή σου που να τον νοιάστηκες αληθινά; Ή μήπως πάντα πάνω απ' όλα κι όλους ήταν ο εαυτός σου;" τον ρώτησε πικραμένη.
"Φεύγω. Γυρίζω πίσω. Σ' αυτή τη ζωή, την οποία προσπάθησα να ξεχάσω, που σου την έκρυβα, για την οποία δε σου μίλησα ποτέ. Ήθελα να σε κρατήσω, ήθελα να κρατηθώ εδώ μαζί σου, να μην υπάρχει παρελθόν. Αλλά φαίνεται πως ο χρόνος δεν είναι μια ίσια γραμμή να πηγαίνεις μπροστά και να αφήνεις οριστικά πίσω σου τα σημάδια. Να που πρέπει να ξαναδιαβώ από κει που παλεύω να φύγω. Σαν να είμαι σε δίνη, η οποία με τραβάει προς το κέντρο της. Τι να σου πω και να μ' ακούσεις, αφού δεν τα 'πα όταν έπρεπε; Αυτό που δεν αλλάζει, δεν μπορώ να το αλλάξω πια. Φεύγω"...
Ήπειρος, αρχές του 20ού αιώνα: Ένας τραχύς και απόλυτος άντρας, ο Κωνσταντής, παρασύρεται από την ορμή που κυλά στο αίμα του και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του, ακολουθώντας την πορεία του Αχέροντα προς τη θάλασσα. Αρνούμενος να αποδεχτεί την τιμωρία για τις πράξεις του, καταφέρνει με μαεστρία να αποδράσει και ταξιδεύει στην Αμερική. Ξεκινά έτσι, μέρα με τη μέρα, η ιστορία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του και να χτίσει μια νέα αλήθεια για τη ζωή.
Η μοίρα, όμως, τον υποχρεώνει να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε και, με βήματα προδιαγεγραμμένα, τον οδηγεί και πάλι στο ποτάμι...
Η Μαίρη Τσόγκα γεννήθηκε στην Αυστραλία, αλλά θυμάται να ζει μόνο στην Ελλάδα. Είναι παντρεμένη και μητέρα ενός αγοριού. Κατοικεί κι εργάζεται στην Αθήνα που αγαπάει, διατηρεί όμως ζωντανή την επαφή της με την Ήπειρο, όπου έζησε τα πρώτα παιδικά της χρόνια.
Δουλεύει εδώ και χρόνια στην εκπαίδευση, ακολουθώντας τις σπουδές της, άλλοτε ως νηπιαγωγός και άλλοτε ως καθηγήτρια αγγλικών, πότε με πολύ μικρά και πότε με πολύ μεγάλα "παιδιά", σε νηπιαγωγεία, δημοτικά σχολεία, φροντιστήρια αλλά και σε Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (σχολείο για ενήλικες), εμπειρία που θεωρεί ότι άλλαξε την οπτική της στην εκπαίδευση. Αγαπούσε πάντα τα παραμύθια, τις ιστορίες που άκουγε να αφηγούνται οι μεγαλύτεροι, αυτές που διηγούνταν οι φίλοι της κι αργότερα ακόμα κι οι μαθητές της, αυτές που λένε τα τραγούδια, αυτές που διάβαζε η ίδια στα βιβλία.
Το 2007 κυκλοφόρησε το βιβλίο της για παιδιά "Μια μπάλα ζωγραφιά" (Πατάκης). Το 2011, το διήγημα της "Μη ξεχάσεις Λίλυ" βραβεύτηκε στον διαγωνισμό διηγήματος του Ελληνοαυστραλιανού συνδέσμου Μελβούρνης.
Ο "Έβδομος κύκλος στο ποτάμι" είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Μη Διαθέσιμο
