Ο εν τη λέξει λόγος

Όπως καθορίζει η ελληνική γλώσσα, ο άνθρωπος είναι "μέροψ", μερίζει δηλαδή την όπα του, την φωνή του. Παράγει έναρθρους ήχους κατά τρόπον καθαρόν, διακεκριμένον, εν αντιθέσει προς τα ζώα, τα οποία εκβάλλουν άναρθρες κραυγές. "Των θηρίων εισίν αδιαίρετοι αι φωναί... ουδεμίαν ονομάζω στοιχείον.." δηλώνει ο Αριστοτέλης στην "Ποιητική". Η Επιστήμη σήμερα μας πληροφορεί ότι ο άνθρωπος είναι εφοδιασμένος με ειδικά κέντρα στον εγκέφαλό του, τα Κέντρα λόγου. Γι' αυτό, ακόμη και οι πιο κουτοί άνθρωποι μαθαίνουν να ομιλούν, ενώ ακόμη και οι πιο έξυπνοι πίθηκοι δεν θα το κατορθώσουν ποτέ. Ήδη ο Ευριπίδης στις "Ικέτιδες" (στ. 201), με τρόπο ποιητικό, το υπαινίσσεται σαφώς: Ο θεός, τον βίοτον (= βίον του ανθρώπου) εκ του πεφυρμένου και θηριώδους, τον διεστάθμησε -τον διευθέτησε-, πρώτον μεν ενθείς σύνεσιν (είναι τα κέντρα λόγου), είτα δε άγγελον (= αγγελιαφόρον) γλώσσαν δους. Και ο Ηράκλειτος: "Πιθήκων ο κάλλιστος, αισχρός ανθρώπων γένει συμβάλλειν". Δηλ. τον κάλλιστον εκ των πιθήκων αν τον παραβάλης προς τον άνθρωπον φαίνεται αισχρός. Ο Γαληνός, ως ιατρός, καταγράφει πως κινείται αυτομάτως η γλώσσα προκειμένου να επαναλάβη τους ήχους, τις λέξεις, που το νήπιον ακούει: "Εάν παιδίω διετεί δείξας άρτον ονομάσης το όνομα "άρτος" άμα τω δείξαι, και ποιήσης ούτω δις και τρις, ότι του δεικνυμένου σώματος η "άρτος" φωνή σημείον εστίν, εννόησε το παιδίον, και αυτό μιμησάμενον φθέγγεται, μη διδαχθέν πως χρη κινήσαι την γλώσσαν." Ο "άνθρωπος ο μέροψ" λοιπόν, μερίζων, διαιρών και κατανέμων τους φθόγγους της φωνής του, δια της οποίας φαίνει, φανερώνει, αγγέλλει ("άγγελος γλώσσα") στους άλλους την σκέψι του, εδημιούργησε συλλαβές: "Συλλαβή εστί σύλληψις συμφώνου (ή συμφώνων) μετά φωνήεντος (ή φωνηέντων)· καταχρηστικώς δε συλλαβή -εστί- και η εξ ενός -μόνον- φωνήεντος." (Διονύσιος ο Θραξ) [...]