Ο "Ηγεμών" εγγράφη στο 1513, αλλά δεν έπαψε να σχολιάζεται συνεχώς, επί 5 αιώνες. Δεν λέγει τι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει. Λέγει τι ο άνθρωπος κάνει. Δεν είναι μόνο βιβλίο Ιστορίας ή Πολιτικής Επιστήμης. Είναι και βιβλίο ανθρώπινης ψυχολογίας και Ανθρωπολογίας. Τα κύρια dramatis personae, είναι δύο. Ο Ηγέτης και ο Λαός, αλλά σε αναγκαία σχέση συνεργίας. Σε αυτή την διαλεκτική, ο "αγιασμένος" Σκοπός του Μακιαβέλλι είναι πρώτιστα η ευημερία του Λαού και οι επιδιώξεις του Έθνους. Ο σκοπός αυτός, "κινεί" τα μέσα κατά τα ήθη της εκάστοτε εποχής. Τα οιαδήποτε "μέσα", απογυμνωμένα του Σκοπού και σε έλλειψη συνεργίας Ηγέτη και Λαού οδηγούν σε πρόσκαιρες και καταστρεπτικές λύσεις. Εκείνος που, περισσότερο από κάθε άλλον, "κατάλαβε" την θέση του Μακιαβέλλι είναι ο Ρουσσώ, όταν είπε ότι "φαίνεται να δίνει μαθήματα στους βασιλείς, ενώ αυτός, δίνει μεγάλα στους λαούς - η Ηγεμών είναι η Βίβλος των δημοκρατών, le Prince est le livre des republicains" (Contrat Social, III, 6, note).
Στην ανάλυση του έργου, ο συγγραφέας παρουσιάζει πρώτα περιγραφή της Εποχής του Μακιαβέλλι. Παραθέτει περίληψη κάθε κεφαλαίου και νέα δική του μετάφραση. Παραθέτει σημαντικά σχόλια του Ναπολέοντος και του Βολταίρου, ενός θαυμαστή και ενός επικριτή, ενώ συμπληρώνει τις σκέψεις του Μακιαβέλλι με αποσπάσματα από το άλλο βιβλίο του, τα Discorsi. Ακολούθως, για κάθε κεφάλαιο, παραθέτει τα δικά του ευρύτερα σχόλια και κριτική που προσπαθούν να προσαρμόσουν το 1513 στις σημερινές κρατούσες συνθήκες ηθών και νοοτροπίας όχι μόνο στην πολιτική αλλά και σε κάθε ευρύτερη κοινωνική και επαγγελματική σχέση. Τέλος, παραθέτει Παράρτημα όπου μεταξύ άλλων αναλύει την φιλοσοφία της Ηθικής και της Ιστορίας σε σχέση με το έργο του Μακιαβέλλι. Ακολουθεί τέλος επιλογή "φράσεων - κλειδιών" από το κάθε κεφάλαιο του "Ηγεμόνος" με τίτλο Quotable Quotes.
Ο Νικολό Μακιαβέλι (Niccolo di Bernardo dei Machiavelli, 3 Μαΐου 1469 - 21 Ιουνίου 1527), ήταν Ιταλός διπλωμάτης, πολιτικός στοχαστής και συγγραφέας. Γεννήθηκε σε μία φτωχή οικογένεια της Φλωρεντίας και ήταν γιος του Μπερνάρντο Μακιαβέλι και της Μπαρτολομέα Νέλι. Ο πατέρας του μερίμνησε ώστε ο νεαρός Νικολό να λάβει ουμανιστική εκπαίδευση, σύμφωνη με τα κλασικά πρότυπα της εποχής. Η εκπαίδευση αυτή και η σχέση του με Φλωρεντίνους ουμανιστές είχαν ως αποτέλεσμα να λάβει το 1498 το αξίωμα δεύτερου καγκελαρίου της φλωρεντινής δημοκρατίας. Από τη θέση αυτή ο Μακιαβέλι ασχολούνταν με τη διοίκηση των περιοχών υπό τον έλεγχο της Φλωρεντίας και ήταν επίσης ένας από τους έξι γραμματείς του πρώτου καγκελάριου και μέλος του συμβουλίου των "Δέκα του Πολέμου" που συνεπαγόταν τη συμμετοχή του σε διπλωματικές αποστολές. Οι αποστολές του τον έφεραν σε επαφή με αρκετές από τις ισχυρότερες πολιτικές προσωπικότητες της εποχής του στην Ευρώπη, όπως το βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο, τον Πάπα Ιούλιο Β΄ και τον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Μαξιμιλιανό Α'. Στο Μακιαβέλι έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση ο Καίσαρα Βοργία, που είχε διορισθεί από τον πατέρα του, τον Πάπα Αλέξανδρο ΣΤ΄, Δούκας της Ρωμανίας. Οι κρίσεις που διατύπωνε στις επιστολές προς τη φλωρεντινή signoria για αυτά τα πρόσωπα που συνάντησε ως απεσταλμένος αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για τα πορτραίτα τους που σκιαγράφησε στο έργο του Il principe ("Ο Ηγεμών").
Το 1512, με τη βοήθεια των ισπανικών στρατευμάτων του Φερδινάνδου, οι Μέδικοι επέστρεψαν στη Φλωρεντία και κατέλυσαν τη δημοκρατία (repubblica). Ο Μακιαβέλι αποπέμφθηκε από τη θέση του και λίγους μήνες αργότερα υπέστη βασανιστήρια και φυλακίστηκε για μικρό διάστημα, ως ύποπτος συμμετοχής σε συνομωσία εναντίον των Μεδίκων. Αποσύρθηκε στο πατρικό του κτήμα στην περιοχή Σαντ' Αντρέα και εκεί το δεύτερο μισό του 1513 συνέγραψε τον Ηγεμόνα, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να αποκτήσει την εύνοια των Μεδίκων. Τα επόμενα χρόνια ο Μακιαβέλι συμμετείχε στις συζητήσεις μια ομάδας ουμανιστών που συναντώνταν στους κήπους του Κόζιμο Ρουτσελάι και συνέγραψε μία κωμωδία, το "Μανδραγόρα" (1518) και την "Τέχνη του Πολέμου" (1521). Επηρεασμένος από τις συζητήσεις αυτές συνέγραψε και τις "Διατριβές" για τα πρώτα δέκα βιβλία της Ιστορίας του Τίτου Λίβιου. Λίγο μετά την ολοκλήρωση των "Διατριβών", ο Μακιαβέλι κατάφερε να επιστρέψει στη Φλωρεντία και το 1520 του ανατέθηκε η συγγραφή της ιστορίας της Φλωρεντίας. Το καθεστώς των Μεδίκων, όμως, ανατράπηκε το Μάιου του 1527, η δημοκρατία παλινορθώθηκε και ο Μακιαβέλι έχασε τη θέση του. Απογοητευμένος πέθανε λίγο αργότερα στη Φλωρεντία από πάθηση του στομάχου.
(Πηγή: Wikipedia, ημερομηνία επίσκεψης 11.4.2013)
