Ο Σπυρομίλιος, ένας οπλαρχηγός του Αγώνα για την Ανεξαρτησία με εντελώς δευτερεύοντες ρόλους, αποφασίζει να συντάξει ένα κείμενο-λίβελο κατά πρωταγωνιστή του, του Ιωάννη Κωλέτη. Ο λίβελος, που συντάχθηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1840, παρουσιάζει τον Κωλέτη με μειωμένη νοημοσύνη, ως άτομο που είχε ανάγκη να προσκολλάται στις εξουσίες για να αντλεί απ' αυτές ένα μέρος, ως άτομο χωρίς αρχές και ηθική, έτοιμο να βυθιστεί στην πιο χυδαία φαυλότητα, προκειμένου να υπηρετήσει την ανάγκη του για εξουσία, μολονότι χωρίς ικανότητες το ίδιο. Τον παρουσιάζει ως κάποιον που βρισκόταν πίσω από κάθε κακό για την πατρίδα και τους φίλους του.
Ο Σπυρομίλιος, ερμηνεύοντας τα πράγματα με τη συνωμοτική αντίληψη για την Ιστορία, παρά τη σχετικά ώριμη πολιτική σκέψη του, δεν εκφράζει μια ιδιαίτερη περίπτωση αντίδρασης σε κάτι που, πάντως, δεν είναι γνωστό. Μέσα στα "πάθη" των μετεπαναστατικών χρόνων, όπου οι κοινωνικές σκέψεις γινόταν σαφές ότι είχαν ανατραπεί, ο λίβελος αντιπροσωπεύει την κοινή αντίληψη περί ηθικής των "αδικημένων" από την εξουσία μεσαίων και κατώτερων αγωνιστών του Εικοσιένα και μπορεί να παραλληλιστεί με απομνημονεύματα, όπως του Μακρυγιάννη: ως προς το αίτημα και την ηθική βάση, ως προς την πίστη στην πατρίδα και τις ηθικές αρχές.
Ο Βασίλης Κρεμμυδάς γεννήθηκε το 1935 στη Μεσσήνη Μεσσηνίας· εκεί τελείωσε το γυμνάσιο. Το 1959 έλαβε πτυχίο Ιστορίας και αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1964 έως το 1967 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Lyon και στην τότε Ecole Pratique des Hautes Etudes, στο Παρίσι. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης το 1972 με τη διατριβή "Το εμπόριο της Πελοποννήσου στον 18ο αιώνα". Το 1981 εκλέχτηκε υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών με το βιβλίο "Συγκυρία και εμπόριο στην προεπαναστατική Πελοπόννησο, 1793-1821". Το 1965-1967 διατέλεσε λέκτωρ των νέων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Lyon. Επί 17 χρόνια εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση (Λύκειο Ζηρίδη και Σχολή Μωραΐτη) και το 1979-1982 δίδαξε ως ειδικός επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1982 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο και το 1987 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει προσκληθεί (professeur invite) δύο φορές σε πανεπιστήμια του Παρισιού. Είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής και διευθυντής της αυτοτελούς δημόσιας υπηρεσίας "Αρχεία Πρωθυπουργού, Υπουργών, Υφυπουργών και της Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης". Τα ιδιαίτερα επιστημονικά ενδιαφέροντά του είναι προσανατολισμένα στις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του τέλους της Τουρκοκρατίας και του ελληνικού 19ου αιώνα και σε ζητήματα της Επανάστασης του 1821 και των πρώτων δεκαετιών του βίου του ελληνικού κράτους.
Μη Διαθέσιμο
