Το βιβλίο του M. H. Abrams "Ο καθρέφτης και το φως" (1953) έχει χαρακτηριστεί ακρογωνιαίος λίθος της νεότερης φιλολογικής επιστήμης και βασικό εγχειρίδιο μελέτης του ρομαντισμού. Πραγματεύεται τη μεγάλη τομή που επέφεραν στην ποίηση και στην κριτική οι νέες ιδέες και αντιλήψεις, που εμφανίστηκαν στο δεύτερο ήμισυ του 18ου αιώνα και αποκρυσταλλώθηκαν στο ρομαντικό κίνημα στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται στις δύο αντιθετικές μεταφορές που χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν την τέχνη και τον καλλιτεχνικό νου. Η πρώτη είναι αρχαία (Πλάτωνας) και χαρακτηρίζει την τέχνη ως κάτοπτρο που ανακλά εξωτερικά αντικείμενα. Η δεύτερη είναι νεότερη (ρομαντική) και παρομοιάζει τον νου του καλλιτέχνη με φωτεινή πηγή που συμβάλλει στην αντίληψή του της φύσης και του κόσμου. Ο καθρέφτης είναι η μίμηση. Το φως είναι η αυτενέργεια και η έκφραση του υποκειμένου. Το βιβλίο του Abrams συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκατάσταση της εγκυρότητας του ρομαντισμού πενήντα χρόνια μετά την απαξίωσή του από τους μοντερνιστές ποιητές του 20ού αιώνα.
