Όλοι εσείς που αγαπήσατε τον ελληνικό κινηματογράφο και τους ανθρώπους του, όταν διαβάζετε κάτι σχετικό (και ιδιαίτερα τις αυτοβιογραφίες τους), να κρατάτε "μικρό καλάθι", γιατί το ίδιο γεγονός ο καθένας το αφηγείται όπως τον συμφέρει, έτσι ώστε να ικανοποιεί το δόλιο το "εγώ" του. Αυτό ισχύει και για το δικό μου το βιβλίο. Όσο κι αν θέλω να είμαι αντικειμενικός -το θέλω άραγε;- την άποψη που με συμφέρει θα προβάλω. Μικρό καλάθι λοιπόν. Εμείς οι άνθρωποι του θεάματος είμαστε εγωκεντρικά πλάσματα. Το σύμπαν κινείται πέριξ του εαυτού μας. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, δεν θα καταφεύγαμε σε αυτοβιογραφίες. Εδώ κυρίες προχωρημένης πια ηλικίας, αφού γράψουν για τις δάφνες που έδρεψαν πάνω στη σκηνή, εννούν να μας ενημερώσουν και για τις δάφνες που έδρεψαν πάνω στις κλίνες, Decadence, όπως θα έλεγαν μερικές απ' αυτές.
Όπως και να 'χουν τα πράγματα, διαβάστε μας. Έχουμε γούστο. Άλλωστε μας αγαπάτε. Δεν το 'παμε;
