Ο κινηματογράφος, σαν γραπτή γλώσσα της πραγματικότητας, έχει ενδεχομένως (κι αυτό θα φανεί καλύτερα στο μέλλον) την ίδια επαναστατική σημασία που είχε στο παρελθόν η "ανακάλυψη της γραφής". Η γραφή έδειξε πάνω απ' όλα στον άνθρωπο, τι ήταν η προφορική του γλώσσα. Αυτό ήταν σίγουρα το πρώτο βήμα της νέας πολιτισμικής συνείδησης του ανθρώπου που γεννήθηκε από την ανακάλυψη του αλφάβητου: η συνείδηση της προφορικής γλώσσας, ή με δυο λόγια, η συνείδηση της γλώσσας. Τις ίδιες επαναστατικές διαδικασίες που η γραπτή γλώσσα επέφερε σε σχέση με την προφορική, θα επιφέρει κι ο κινηματογράφος σε σχέση με την πραγματικότητα. Το πέρασμα απ' τη λογοτεχνική γραφή στον κινηματογράφο είναι μια περίπτωση ακραίου μοντερνισμού ή οπισθοδρόμησης; Έχω πει ότι κάνω κινηματογράφο για να ζήσω σύμφωνα με τη φιλοσοφία μου, που είναι, δηλαδή, η επιθυμία μου να ζήσω, φυσικά, πάντα στο επίπεδο της πραγματικότητας, χωρίς τη μαγική-συμβολική διακοπή του γλωσσολογικού συστήματος των σημείων.
