Άγγλος τραγουδιστής της δεκαετίας του 80 ο Μάρκ Άλμοντ περιφέρεται σ' αυτό το βιβλίο του στο σαλόνι του Έλληνα Άδωνι και κλαίει, χωρίς να ντρέπεται, για έρωτες που δεν έκανε, για πρόσωπα που γνώρισε και έφυγαν, για αποχαιρετισμούς χωρίς ελπίδα. Μοιάζει σ' αυτό του Ίβυκου και των ποιητών που κλαίνε -σ' όλους τους αιώνες- για τον έρωτα και τους ανθρώπους που υποφέρουν από τους ισχυρούς και τους κακούς. Ο Άλμοντ είναι πάντα ηττημένος. Αλλά με μια ήττα που τον στεφανώνει στη σκοτεινή και μοναχική κάμαρά σας απόψε που φυσάει και βρέχει. Αν, όμως, έχετε και κάποιο δίσκο του στο πικ-απ μπορείτε να ολοκληρώσετε, αρμονικά, ολόκληρο το σκηνικό του πρόσωπο.
