"Όμως γιατί τούτη η επιστροφή σε έναν στοχασμό περί εξουσίας, ενώ το νέο διακύβευμα της αναστοχαστικής του προσπάθειας είναι να αποκαλύψει τους μηχανισμούς της σεξουαλικότητας; Για πολλούς λόγους, από τους οποίους, κάπως αυθαίρετα, θα κρατήσω μόνο δύο: δηλαδή, επιβεβαιώνοντας τις αναλύσεις του για την εξουσία, ο Φουκώ θέλει να αντικρούσει τις αξιώσεις του Νόμου, o oποίος, παρότι επιτηρεί, ή και απαγορεύει, κάποιες σεξουαλικές εκδηλώσεις, συνεχίζει να ορίζεται ως ουσιώδες συστατικό της ίδιας της Επιθυμίας κι ακόμη, επειδή η σεξουαλικότητα, όπως την εννοεί ο ίδιος, ή, τουλάχιστον, το σχολαστικό ενδιαφέρον με το οποίο αυτή προσεγγίζεται σήμερα (ένα σήμερα που πάει πολύ πίσω), σημαδεύει το πέρασμα από μια κοινωνία αίματος, ή σφραγισμένη από τη συμβολική του αίματος, σε μια κοινωνία γνώσης, κανόνα και πειθαρχίας. [...]
Πόσο έχει άραγε κατηγορηθεί ο Φουκώ, στις αναλύσεις της εξουσίας που έκανε, για αδιαφορία απέναντι σε μια κεντρική και θεμελιώδη εξουσία! Από δω προκύπτει και η "έλλειψη πολιτικοποίησης" που του καταλογίζουν, η άρνησή του απέ ναντι σε μια μάχη που θα μπορούσε κάποτε να είναι αποφασιστική (ο καθοριστικός αγώνας), η απουσία από το έργο του μιας καθολικής μεταρρύθμισης. Αποσιωπούν όμως όχι μόνο τους άμεσους αγώνες του, αλλά και την απόφασή του να μην μπει στο παιχνίδι με τα ‘μεγάλα σχέδια’, που θα λειτουργούσαν απλώς ως προνομιακό άλλοθι για την καθημερινή υποτέλεια".
Maurice Blanchot
Ο Maurice Blanchot (1907-2003) γεννήθηκε στον αγροτικό συνοικισμό Καιν του νομού Σων-ε-Λουάρ της Γαλλίας, όπου η εύπορη οικογένειά του εκτός των αγροκτημάτων είχε στην κατοχή της μια όμορφη και μεγάλη κατοικία, όπου ενήλικος θα επιστρέφει μέχρι σήμερα στο "υψηλό δώμα" της για να γράφει. Δοκιμιογράφος και αφηγηματογράφος, ο Μπλανσό μετέφερε στο έργο του την οριακή εμπειρία του θανάτου που την αντιλαμβάνεται ως "δοκιμασία της απουσίας τέλους". Ο ίδιος ο χώρος της λογοτεχνίας είναι για τον Μπλανσό ο χώρος του θανάτου. Τα αφηγήματά του είναι το καθένα κι από μία δοκιμή όπου το κειμενικό τεχνουργείο τίθεται σε δοκιμασία για να θέσει ερωτήματα στην ίδια του την θεμελίωση. Ωθούν την λογοτεχνία έως εκείνη την ζώνη όπου η ίδια αυτοδιαλογίζεται αυτοδαπανώμενη, αυτοκαταστρέφεται και αυτοαναλώνεται από την δική της εσωτερική κίνηση. Ο συγγραφέας "δεν έχει τίποτα να πει", αλλά "αυτό το τίποτα πρέπει να το πει". Μοναχικό και υπόγειο μέχρι πείσματος, το έργο του Maurice Blanchot είναι από τα πλέον γοητευτικά της μεταπολεμικής περιόδου. Έπειτα από συγγραφείς όπως ο Valery ή ο Bataille, ο Blanchot έθεσε σε διακύβευση την ίδια την ύπαρξη της λογοτεχνίας, την αισθητική, φιλοσοφική, ιδεολογική και κοινωνική λειτουργία της: Έβαλε φωτιά στις βιβλιοθήκες, εικονογραφώντας μ' αυτόν τον τρόπο την φράση εκείνη του Holderlin την οποία σχολιάζει ο Heidegger : " Από όλα τα αγαθά η γλώσσα είναι το πιο επικίνδυνο ". [...] "Η γλώσσα, λέει ο Blanchot, είναι σκοτεινή επειδή λέει πάρα πολλά, αδιαφανής επειδή δεν λέει τίποτα: το διφορούμενο είναι παντού". Αυτή είναι η διακινδύνευση της ποίησης, επειδή ο ποιητής είναι εκείνος που " ακούει μία γλώσσα ανερμήνευτη".
