Η μελέτη αυτή επιχειρεί όχι απλώς να επισημάνει και να καταγράψει θέματα και μορφές της λαϊκής παράδοσης που απαντούν στο ποιητικό έργο του Νίκου Γκάτσου αλλά κυρίως να (κατα) δείξει, μέσα και από διακειμενικές αναφορές και συνδέσεις, πως επεξεργάζεται, μεταπλάθει και αφομοιώνει ο Γκάτσος τα στοιχεία της λαϊκής παράδοσης που συνυπάρχουν στην ποίησή του και σε ποιό βαθμό αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο ερμηνείας του λόγου και της ευαισθησίας του ποιητή. Παράλληλα διερευνά κατά πόσο τα στοιχεία αυτά, που απαντούν μέσα στην ποίηση του τελευταίου υπερρεαλιστή της πρώτης γενιάς, υπονομεύουν το γνήσιο έργο ή αντίθετα το γονιμοποιούν. Ακόμη ανιχνεύει τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται από έναν υπερρεαλιστή δημιουργό το συλλογικό ασυνείδητο μέσω της αυτόματης γραφής. Τέλος, διερευνάται η συμβολή της γνήσιας λαϊκής παράδοσης και ειδικά του δημοτικού τραγουδιού στην νεοελληνική λογοτεχνική ποιητική σύνθεση και στη διαμόρφωση μιας καθαρά νεοελληνικής ποιητικής ταυτότητας.
Από την συστηματική ερμηνευτική μελέτη που επιχειρείται στην "Αμοργό" και στο υπόλοιπο ποιητικό έργο του Γκάτσου αποδεικνύεται ότι το παραδοσιακό υλικό διαχέεται ομαλά και γονιμοποιεί το νεωτερικό ποιητικό ρεύμα.
Το μοντέρνο έργο λειτουργεί αυθεντικότερα όταν ο ποιητής έχει με τα στοιχεία της παράδοσης βαθιά και ειλικρινή σχέση. Επομένως το ποιητικό έργο του Γκάτσου σηματοδοτεί τη συνάντηση της παράδοσης με τη νεωτερικότητα και γενικότερα της Λαογραφίας με την Ποίηση. Απ' αυτή την άποψη η μελέτη συμβάλλει και στο "να ανοίξει" κι ένας άλλος δρόμος ενασχόλησης με τη Λαογραφία, αμεσότερα ποιητικής.
