Ο νονός ήταν καλός μαθητής

Το πρώτο βράδυ μετά την εισαγωγή του στη σχολή Ηλεκτρονικών Υπολογιστών τού Πολυτεχνείου, ο Στέφανος, κλεισμένος στο δωμάτιό του, αναθυμάται τα παιδικά του χρόνια. Με συγκίνηση και νοσταλγία φέρνει στη μνήμη του τον ζακυνθινό παππού του, «τον νόνο του», και τα χρόνια που έζησε κοντά του. Μέσα από την αναπόλησή του ζωντανεύουν αξέχαστες στιγμές της παιδικής του ηλικίας. Ο αναγνώστης μεταφέρεται στα γαλανά ακρογιάλια της Ζακύνθου, περπατά στους δρόμους της, απολαμβάνει τις ομορφιές της, οσμίζεται τα αρώματα των μπουγαρινιών της, συμμετέχει στις γιορτές και τα πανηγύρια της και ζει την ιστορία της. Η αγάπη και η τρυφερότητα μεταξύ παππού και εγγονού γεφυρώνουν τα προβλήματα που προκύπτουν από τη διαφορά της ηλικίας και της νοοτροπίας τους, οδηγώντας τους σε μία ισχυρή και αμφίπλευρα δημιουργική σχέση.