Στο παρόντα τόμο παρουσιάζονται δυο έξοχα διηγήματα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, που μεταφράζονται για πρώτη φορά στη γλώσσα μας.
Ο νεαρός αξιωματικός και βασικός ήρωας του διηγήματος "Ο Οβριός" δεν παύει να περιφρονεί πάντα τον Οβριό Γκιρσέλ, έστω κι αν καταφεύγει στις υπηρεσίες του, έστω κι αν ερωτεύεται την πανέμορφη κόρη του, έστω κι αν προσπαθεί να σώσει τον Γκιρσέλ από τον θάνατο. Εκείνος που θα τον αποκαλέσει ελάχιστες φορές Εβραίο είναι ακριβώς ο υψηλόβαθμος αξιωματικός που τον στέλνει στον κρεμάλα, κι αυτό απλώς και μόνο λόγω της απελπιστικής τυπολατρίας που τον διακατέχει! Στο διήγημα αυτό ο Τουργκένιεφ ξετυλίγει με συναρπαστικό τρόπο τον προβληματισμό του σχετικά με την θανατική καταδίκη αλλά και τις φυλετικές διακρίσεις.
Τα "Φαντάσματα" περιέχουν εντυπώσεις του Τουργκένιεφ από ταξίδια του στη Δυτική Ευρώπη. Με μεγάλη ακρίβεια περιγράφεται επίσης και το κτήμα του ήρωα, το οποίο αποτελεί πιστή απεικόνιση του Σπάσκογιε-Λουτοβίνοβο, του κτήματος στο οποίο έζησε τα παιδικά του χρόνια ο συγγραφέας. Οι εκτιμήσεις για το αυταρχικό καθεστώς του Ναπολέοντος Γ΄ αλλά και για εκείνο της Πετρούπολης προσεγγίζουν επίσης τις κρίσεις του ίδιου του Τουργκένιεφ και συχνά αποτελούν σχεδόν κατά λέξη αποσπάσματα από επιστολές του. Παράλληλα, οι επανειλημμένες πτήσεις του ήρωα συντροφιά με τη μυστηριώδη λευκή γυναίκα παραπέμπουν στα έργα Φοβερή εκδίκηση και Βι του Νικολάι Γκόγκολ, αλλά και στη Συλφίδα του Βλαντίμιρ Οντογιέφσκι, ενώ η γερμανική κριτική της δεκαετίας του 1860 επιμένει να συνδέει τα μοτίβα των Φαντασμάτων με τις Ιστορίες μυστηρίου του Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ (1818-1883) είναι ένας από τους σημαντικούς Ρώσους πεζογράφους και θεατρικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα. Αρχικά ασχολήθηκε με την ποίηση, γρήγορα όμως στράφηκε στην πεζογραφία και τη δραματουργία. Αν και γεννήθηκε σε πλούσια αριστοκρατική οικογένεια, η οποία είχε πολλούς δουλοπάροικους στην ιδιοκτησίας της, αγωνίσθηκε σθεναρά για την κατάργηση της δουλοπαροικίας. Το 1833 άρχισε να σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και από το 1838 συνέχισε τις σπουδές του στο Βερολίνο. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1841, εργάστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών αλλά, σύντομα, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Η λογοκρισία δεν επέτρεψε να ανέβουν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία του ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του, τον παρακίνησε να ταξιδεύει συχνά στην Ευρώπη προκειμένου να βρίσκεται κοντά της. Δεδομένης της αντίδρασης που συναντούσε από τη ρωσική κοινωνία η άποψη για τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας -άποψη την οποία υποστήριζε σθεναρά ο Τουργκένιεφ-, η αρνητική κριτική στο μυθιστόρημα του "Πατέρες και παιδιά" (1863) στάθηκε η αφορμή για να εγκαταλείψει τη χώρα οριστικά· αρχικά, εγκαταστάθηκε στο Μπάντεν-Μπάντεν της Γερμανίας, ενώ σύντομα μετακόμισε στο Λονδίνο και, τελικά, το 1871 έγινε μόνιμος κάτοικος του Παρισιού. Εκεί γνώρισε επιτέλους την αναγνώριση, εξελέγη μάλιστα αντιπρόεδρος του Διεθνούς Λογοτεχνικού Συνεδρίου το 1878, ενώ το επόμενο έτος τού απονεμήθηκε τιμητικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ακόμη και η Ρωσία του επεφύλασσε θερμότατη υποδοχή όποτε την επισκεπτόταν. Έργα του: "Ανοιξιάτικοι χείμαρροι", "Μουμού" (1854), "Άσία" (1858), "Η πρώτη αγάπη" (1860), "Ο βασιλιάς Ληρ στη στέπα" (1870) "Ρούντιν" (1856), "Η φωλιά των ευγενών" (1859), "Την παραμονή" (1860), "Πατέρες και παιδιά" (1862), "Ο καπνός" (1867), "Απάτητη γη" (1876).
Θεατρικά: "Ένας μήνας στην εξοχή" (1855).
